Taranto---- Σπάρτη..... η Μεγάλη Επιστροφή.

Το Τaranto είναι σήμερα μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της Ιταλίας έντονα εκβιομηχανοποιημένη και υποβαθμισμένη.
Στην αρχαιότητα όμως ο Τάραντας ή Τάρας υπήρξε μια από τις σπουδαιότερες αποικίες των Ελλήνων στη μεσόγειο, η αδιαμφισβήτητη πρωτεύουσα της Μεγάλης Ελλάδος και η μοναδική αποικία που δημιουργήθηκε από τη Σπάρτη.
Η ίδρυση της πόλεως έγινε σύμφωνα με τον ιστορικό Ευσέβιο το 706 π.χ. από τον Λακεδαίμονα Φάλανθο και και ομάδα Σπαρτιατών αποικιστών. Ο Φάλανθος φεύγοντας από τη Σπάρτη ζήτησε το χρησμό του Μαντείου των Δελφών και εν συνεχεία με πλοία κατευθύνθηκε στη νότιο Ιταλία όπου μετά από σωρία μαχών και κακουχιών εγκαθίδρυσε τον Τάραντα.

Σήμερα, 2716 χρόνια μετά, μια ομάδα Ταραντίνων Σπαρτιατών με έντονη την συνείδηση της εθνικής τους καταγωγής, αποφάσισαν να ξανακάνουν το ίδιο ταξίδι με αυτό που έκανε ο Φάλανθος αλλά αντίστροφα, ξεκινώντας από τον Τάραντα, περνώντας από το μαντείο των Δελφών και καταλήγοντας στη μητέρα πατρίδα των προγόνων τους τη Σπάρτη.Το πλοίο τους ξεκίνησε από τον Τάραντα στις 13 Ιουνίου έπειτα από μια σεμνή και αρχαιοπρεπή τελετή και αυτές τις ώρες πλέει στο Ιόνιο πέλαγος. Οι Έλληνες της Μεγάλης Ελλάδος, φέρουν στη πατρώα ελληνική γη ιερά δώρα: μυρτιές από τον Τάραντα που θα φυτευθούν στους Δελφούς και στη Σπάρτη, ένα λυχνάρι που συμβολικά θα ανάψει στο μνημείο «donario tarantino» στους Δελφούς και στο ναό του Απόλλωνα στη Σπάρτη και νερό από τον αρχαίο ποταμό του Τάραντα, Ευρώτα (σήμερα Galeso).
Το ταξίδι θα ολοκληρωθεί με την επιστροφή τους στον Τάραντα όπου και θα προσφέρουν στο δήμαρχο της πόλης μερικές χούφτες χώμα από την ελληνική γη.

Επιτρέψατε μου να σας αφηγηθώ και να σας περιγράψω αυτό που υπάρχει μέσα μου, προτού σας μιλήσω για όσα είδα έξω από μένα.
Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου! Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου!


Αυτό με συγκίνησε ,αυτό με ώθησε να προγραμματίσω το ταξίδι προς την Σπάρτη να τιμήσω την γη που με γέννησε, για να φανώ αντάξιος να αισθανθώ μέρος της ώστε να μοιραστώ την μοίρα της. Και η γη μου, αυτή που τώρα πατώ μου απήντησε : «Δεν πρέπει να τιμήσεις έμενα, αλλά εκείνους που με έκαναν μεγάλη, εκλεπτυσμένη, με πολιτισμό, σεβαστή και με δέος, εκείνους τους άνδρες που ξεκίνησαν τα πάντα ,εκείνους που ελεύθεροι πλημμύρισαν κάθε μέρος μου με δόξες και τιμές, που με σεβάστηκαν και με αγάπησαν όσο κανείς πια στα 2700 χρόνια». Γι αυτό η επιστροφή στις ρίζες μου ,δεν ήταν απλώς μια επιλογή μου, αλλά επιβάλει της συνειδήσεως μου. Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι λιγότερο, έπρεπε να πράξω σαν να το υπαγορεύει η Βίβλος, όπως υπαγορεύει κάθε ιερά αρχή που έχει κάθε άνθρωπος μέσα του, εάν θέλει να προσαγορεύεται έτσι. Έπρεπε να κάνω το «Λατρευτικό Προσκύνημα» , εστί όπως αναφέρεται παντού και ως ονομασία του ταξιδίου μας. Έπρεπε να το κάνω σεβόμενος την διαδρομή των Παρθενίων, δια θαλάσσης και με ιστιοφόρο, ξαναδιασχίζοντας τους δύσκολους, επιπόνους και επικίνδυνους δρόμους τους. Για να βρεθώ όμως που; Δεν γνώριζα όμως ούτε εγώ που θα βρισκόμουν και τι με περίμενε. Βρισκόμουν σε αναζήτηση συμβόλων, ιχνών, ιχνών γιγάντων που σιωπηλοί, λακωνικοί εδώ και χιλιετίες ατένιζαν με ακούραστο βλέμμα προς τον ορίζοντα, εκείνα τα μέρη , όπου ο ήλιος δύει. Βρήκα γίγαντες, τόσο μεγάλους στο πνεύμα που σε θαμπώνουν, τόσο ισχυρούς στην συμπεριφορά και στις αρχές που υπερβαίνουν τις χιλιετίες ,που νικούν τους εχθρούς της αλήθειας. Ναι τους βρήκα από την οσμή τους ,με την οποία είναι εμποτισμένη η Λακωνία, οσμή ιδρώτα και αίματος, σιωπηλών θυσιών δίχως θρήνο. Ακούγοντας λοιπόν τη σιωπή δεν μένει παρά να μάθουμε να ζούμε ως ελεύθεροι άνθρωποι σε ελεύθερη γη που να την αγαπάμε να την σεβόμεθα και να την τιμάμε.Αυτό που δεν περίμενα να βρω, ίσως γιατί δεν ξεκίνησα με πρόθεση να τους βρω, ήταν οι άνδρες και οι γυναίκες της Λακωνία, αλλά και όλης της Ελλάδας. Εκείνους όχι, δεν γνώριζα, έτι ήταν εκεί. Εκείνοι που την πρώτη φορά, χωρίς να τους έχεις ξαναδεί, σε κοιτούν στα μάτια και σου λένε: «Kαλώς ορθές στο σπίτι Αδελφέ!». Αυτοί ήταν η φωνή των Γιγάντων που άφησαν αυτό το μήνυμα, όταν επιστρέψαμε. Για δεκάδες επί δεκάδων γενεών πέρασε αυτό το μήνυμα, από στόμα σε στόμα, από πατέρα σε γιο, ακούραστα, με την βεβαιότητα, ότι θα επιστρέφαμε. Ναι επιστρέψαμε, επιστρέψαμε σ’ αυτήν την μητέρα, την κυρτωμένη από τα χρόνια, τους αιώνες, τις χιλιετίες που δεν έχει ούτε την δύναμη να ανασηκώσει το βλέμμα να καταλάβει τι λες, διότι μιλάς μια άλλη γλώσσα, αλλά γνωρίζει, γιατί δεν γίνεται να μην γνωρίζει, ότι είσαι τέκνο της, ότι γύρισες σπίτι και αυτό είναι το μόνο που μετράει. Το μόνο!. Και αυτή η αγκαλιά δεν είναι νέα, αλλά παντοτινή, από τότε που χιτών κάλυπτε το κρέας, το αισθάνεσαι στο δέρμα σου σαν κάτι δικό σου, ως κάτι που αποτελεί μέρος από τα οστά σου. Οι καταιγίδας έπληξαν τις γαίες μας, εκείνες όπου ανατέλλει και δύει ο ήλιος, και την ελπίδα, επειδή μίσος και αίμα διέκοψαν δεσμούς, και συναισθήματα. Άλλα οι γίγαντες παρακολουθούν, πάνω απ’ όλους τα πάντα, έχουν ήδη δώσει και από αυτούς δεν μπορεί να αφαιρέσει κανείς τίποτα. Ακόμη και αν καταστραφεί και η τελευταία πέτρα, η φωνή τους θα μείνει πάντα ζωντανή, παρούσα και αθάνατη. Διότι βρίσκεται μέσα σ’ εμάς, εμάς τους Έλληνες.

Πολιτιστικός Σύλλογος
`Σπαρτιάτης Τάρας`
Ο Πρόεδρος
Τζοβαννι Ορλαντο