Ανοιξιάτικες ιστορίες...
ΤΟΥΛΙΠΑ ΓΟΥΛΙΜΗ :: Πολιτισμός :: Ποίηση
Σελίδα 1 από 1
Ανοιξιάτικες ιστορίες...
Διάλειμμα Χαράς
Πεντέλη, άνοιξη
Είμασταν χαρούμενοι όλοι εκείνο το πρωί
θεέ μου πόσο χαρούμενοι.
Πρώτα γυάλιζαν οι πέτρες τα φύλλα τα λουλούδια
έπειτα ο ήλιος
ένας μεγάλος ήλιος όλο αγκάθια μα τόσο ψηλά στον ουρανό.
Μια νύμφη μάζευε τις ένοιές μας και τις κρεμνούσε στα δέντρα
ένα δάσος από δέντρα του Ιούδα.
Ερωτιδείς και σάτυροι παίζαν και τραγουδούσαν
κι έβλεπες ρόδινα μέλη μέσα στις μαύρες δάφνες
σάρκες μικρών παιδιών.
Είμασταν χαρούμενοι όλο το πρωί
η άβυσσο κλειστό πηγάδι
όπου χτυπούσε το τρυφερό πόδι ενός ανήλικου φαύνου
θυμάσαι το γέλιο του: πόσο χαρούμενοι!
Έπειτα σύννεφα βροχή και το νοτισμένο χώμα
έπαψες να γελάς σαν έγειρες μέσα στην καλύβα
κι άνοιξες τα μεγάλα σου τα μάτια κοιτάζοντας
τον αρχάγγελο να γυμνάζεται με μία πύρινη ρομφαία-
"Ανεξήγητο" είπες "ανεξήγητο
δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους
όσο και να παίζουν με τα χρώματα
είναι όλοι τους μαύροι".
Γιώργος Σεφέρης
Πεντέλη, άνοιξη
Είμασταν χαρούμενοι όλοι εκείνο το πρωί
θεέ μου πόσο χαρούμενοι.
Πρώτα γυάλιζαν οι πέτρες τα φύλλα τα λουλούδια
έπειτα ο ήλιος
ένας μεγάλος ήλιος όλο αγκάθια μα τόσο ψηλά στον ουρανό.
Μια νύμφη μάζευε τις ένοιές μας και τις κρεμνούσε στα δέντρα
ένα δάσος από δέντρα του Ιούδα.
Ερωτιδείς και σάτυροι παίζαν και τραγουδούσαν
κι έβλεπες ρόδινα μέλη μέσα στις μαύρες δάφνες
σάρκες μικρών παιδιών.
Είμασταν χαρούμενοι όλο το πρωί
η άβυσσο κλειστό πηγάδι
όπου χτυπούσε το τρυφερό πόδι ενός ανήλικου φαύνου
θυμάσαι το γέλιο του: πόσο χαρούμενοι!
Έπειτα σύννεφα βροχή και το νοτισμένο χώμα
έπαψες να γελάς σαν έγειρες μέσα στην καλύβα
κι άνοιξες τα μεγάλα σου τα μάτια κοιτάζοντας
τον αρχάγγελο να γυμνάζεται με μία πύρινη ρομφαία-
"Ανεξήγητο" είπες "ανεξήγητο
δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους
όσο και να παίζουν με τα χρώματα
είναι όλοι τους μαύροι".
Γιώργος Σεφέρης
????????- Επισκέπτης
Απ: Ανοιξιάτικες ιστορίες...
Λίγο απαισίοδοξο βρε Selenite.
Γιάννης Ψαρράκης- Αριθμός μηνυμάτων : 656
Ημερομηνία εγγραφής : 03/09/2009
Απ: Ανοιξιάτικες ιστορίες...
ΕΑΡΙΝΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ VI
Αγαπημένη
δεν έχω παρά μόνο μιας στιγμής
τη ζωή και το φτερούγισμα.... Περισσότερα
Δε βλέπεις
πάνω στο δέρμα μου
το πρωτάνοιχτο θάμπος;
Δεν ακούς
μες στις ίνες μου
μύρια φτερά μικρών κορυδαλλών
που μόλις τ’ άγγιξε
η πρώτη ακτίνα
της αυγής;
Πόσο είμαι νέος.
Πόσο είμαι νέος
κάτω απ’ τα βλέφαρα σου.
Τα πολυτρίχια
των αρχαίων πηγών
που συναθροίζουν τ’ αργυρά τους δάκρυα
σε γαλανούς καθρέφτες ουρανού
κοιμούνται πίσω απ’ τα μάτια μου
που σε βλέπουν.
Καμιά διάσπαση.
Η μνήμη των αποχαιρετισμών
δε ρυτιδώνει τα χέρια μου
που όρθρισαν μέσα στα χέρια σου.
Γεύομαι στα χείλη σου
την πρασινάδα της εξοχής
και τους θρύλους της θάλασσας.
Η ζέστα του κορμιού σου
με ντύνει τον ήλιο.
Σφράγισε τις χαραματιές
των παραθύρων.
Οι στοχασμοί και οι στίχοι
μακραίνουν μες τη νύχτα
κι εμείς από τη κλίνη μας
μόλις ακούμε τις φωνές τους
σαν ομιλίες μεθυσμένων
που αποτείνονται στη σκιά τους
και στη λυμφατική σελήνη.
Το φως των ηγεμονικών μαλλιών σου
σκεπάζει τους ώμους της νύχτας.
Βυθίζονται τ' άστρα
στους βυθούς των ματιών σου
και ανθίζουμε εμείς
έμπιστοι κι 'ωραίοι
καθώς τα πλάσματα
την πρώτη μέρα του Θεού
που δεν είχαν ρωτήσει κι' απορήσει.
Γιάννης Ρίτσος
Από τη συγκεντρωτική έκδοση Γιάννης Ρίτσος "Ποιήματα"
Αγαπημένη
δεν έχω παρά μόνο μιας στιγμής
τη ζωή και το φτερούγισμα.... Περισσότερα
Δε βλέπεις
πάνω στο δέρμα μου
το πρωτάνοιχτο θάμπος;
Δεν ακούς
μες στις ίνες μου
μύρια φτερά μικρών κορυδαλλών
που μόλις τ’ άγγιξε
η πρώτη ακτίνα
της αυγής;
Πόσο είμαι νέος.
Πόσο είμαι νέος
κάτω απ’ τα βλέφαρα σου.
Τα πολυτρίχια
των αρχαίων πηγών
που συναθροίζουν τ’ αργυρά τους δάκρυα
σε γαλανούς καθρέφτες ουρανού
κοιμούνται πίσω απ’ τα μάτια μου
που σε βλέπουν.
Καμιά διάσπαση.
Η μνήμη των αποχαιρετισμών
δε ρυτιδώνει τα χέρια μου
που όρθρισαν μέσα στα χέρια σου.
Γεύομαι στα χείλη σου
την πρασινάδα της εξοχής
και τους θρύλους της θάλασσας.
Η ζέστα του κορμιού σου
με ντύνει τον ήλιο.
Σφράγισε τις χαραματιές
των παραθύρων.
Οι στοχασμοί και οι στίχοι
μακραίνουν μες τη νύχτα
κι εμείς από τη κλίνη μας
μόλις ακούμε τις φωνές τους
σαν ομιλίες μεθυσμένων
που αποτείνονται στη σκιά τους
και στη λυμφατική σελήνη.
Το φως των ηγεμονικών μαλλιών σου
σκεπάζει τους ώμους της νύχτας.
Βυθίζονται τ' άστρα
στους βυθούς των ματιών σου
και ανθίζουμε εμείς
έμπιστοι κι 'ωραίοι
καθώς τα πλάσματα
την πρώτη μέρα του Θεού
που δεν είχαν ρωτήσει κι' απορήσει.
Γιάννης Ρίτσος
Από τη συγκεντρωτική έκδοση Γιάννης Ρίτσος "Ποιήματα"
????????- Επισκέπτης
ΤΟΥΛΙΠΑ ΓΟΥΛΙΜΗ :: Πολιτισμός :: Ποίηση
Σελίδα 1 από 1
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
|
|
Δευ Νοε 07 2016, 20:09 από Janthina
» Και νέο ενδημικό φυτό ανακαλύπτεται στα Βάτικα.
Δευ Νοε 07 2016, 18:04 από Admin
» Αγριολούλουδα
Κυρ Νοε 06 2016, 17:15 από Admin
» ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΑ - ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 2015
Δευ Ιαν 04 2016, 19:24 από Admin
» ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΕΡΙΟΙΚΟΥΣΙ ΠΟΛΛΟΙ
Δευ Ιαν 04 2016, 18:43 από Admin
» 1η Βατικιώτικη αστροβραδιά 2015
Πεμ Ιουλ 09 2015, 17:24 από Admin
» Θαλασσοπορία Καβομαλιά 2015
Πεμ Ιουλ 09 2015, 17:20 από Admin
» Πεζοπορία στο φάρο του Καβομαλιά.
Δευ Μάης 11 2015, 16:35 από Admin
» Πεζοπορία στο ρέμα "ΛΕΜΟΝΙΕΣ" Βελανιδίων.
Δευ Μάης 11 2015, 16:31 από Admin