ΤΟΥΛΙΠΑ ΓΟΥΛΙΜΗ
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.
Αναζήτηση
 
 

Αποτελέσματα Αναζήτησης
 


Rechercher Σύνθετη Αναζήτηση

Παρόμοια θέματα
    Πρόσφατα Θέματα
    » Σπάνιο ενδημικό φυτό ανακαλύφθηκε στον Καβομαλιά.
    Ανοιξιάτικες ιστορίες... EmptyΔευ Νοε 07 2016, 20:09 από Janthina

    » Και νέο ενδημικό φυτό ανακαλύπτεται στα Βάτικα.
    Ανοιξιάτικες ιστορίες... EmptyΔευ Νοε 07 2016, 18:04 από Admin

    » Αγριολούλουδα
    Ανοιξιάτικες ιστορίες... EmptyΚυρ Νοε 06 2016, 17:15 από Admin

    » ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΑ - ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 2015
    Ανοιξιάτικες ιστορίες... EmptyΔευ Ιαν 04 2016, 19:24 από Admin

    » ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΕΡΙΟΙΚΟΥΣΙ ΠΟΛΛΟΙ
    Ανοιξιάτικες ιστορίες... EmptyΔευ Ιαν 04 2016, 18:43 από Admin

    » 1η Βατικιώτικη αστροβραδιά 2015
    Ανοιξιάτικες ιστορίες... EmptyΠεμ Ιουλ 09 2015, 17:24 από Admin

    » Θαλασσοπορία Καβομαλιά 2015
    Ανοιξιάτικες ιστορίες... EmptyΠεμ Ιουλ 09 2015, 17:20 από Admin

    » Πεζοπορία στο φάρο του Καβομαλιά.
    Ανοιξιάτικες ιστορίες... EmptyΔευ Μάης 11 2015, 16:35 από Admin

    » Πεζοπορία στο ρέμα "ΛΕΜΟΝΙΕΣ" Βελανιδίων.
    Ανοιξιάτικες ιστορίες... EmptyΔευ Μάης 11 2015, 16:31 από Admin

    Εικονοθήκη


    Ανοιξιάτικες ιστορίες... Empty
    Εσωτερικοι σύνδεσμοι

    ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟΥ

    Αγκυροβολιο Βατικα
    MarineTraffic.com
    counter

    Μάρτιος 2024
    ΔευΤριΤετΠεμΠαρΣαβΚυρ
        123
    45678910
    11121314151617
    18192021222324
    25262728293031

    Ημερολόγιο Ημερολόγιο

    Gold Life/Gaia Group
    Gold Life/Gaia Group

    Ανοιξιάτικες ιστορίες...

    Πήγαινε κάτω

    Ανοιξιάτικες ιστορίες... Empty Ανοιξιάτικες ιστορίες...

    Δημοσίευση από ???????? Δευ Μαρ 22 2010, 19:41

    Διάλειμμα Χαράς

    Πεντέλη, άνοιξη

    Είμασταν χαρούμενοι όλοι εκείνο το πρωί
    θεέ μου πόσο χαρούμενοι.
    Πρώτα γυάλιζαν οι πέτρες τα φύλλα τα λουλούδια
    έπειτα ο ήλιος
    ένας μεγάλος ήλιος όλο αγκάθια μα τόσο ψηλά στον ουρανό.
    Μια νύμφη μάζευε τις ένοιές μας και τις κρεμνούσε στα δέντρα
    ένα δάσος από δέντρα του Ιούδα.
    Ερωτιδείς και σάτυροι παίζαν και τραγουδούσαν
    κι έβλεπες ρόδινα μέλη μέσα στις μαύρες δάφνες
    σάρκες μικρών παιδιών.

    Είμασταν χαρούμενοι όλο το πρωί
    η άβυσσο κλειστό πηγάδι
    όπου χτυπούσε το τρυφερό πόδι ενός ανήλικου φαύνου
    θυμάσαι το γέλιο του: πόσο χαρούμενοι!

    Έπειτα σύννεφα βροχή και το νοτισμένο χώμα
    έπαψες να γελάς σαν έγειρες μέσα στην καλύβα
    κι άνοιξες τα μεγάλα σου τα μάτια κοιτάζοντας
    τον αρχάγγελο να γυμνάζεται με μία πύρινη ρομφαία-
    "Ανεξήγητο" είπες "ανεξήγητο
    δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους
    όσο και να παίζουν με τα χρώματα
    είναι όλοι τους μαύροι".

    Γιώργος Σεφέρης


    Ανοιξιάτικες ιστορίες... Springingreece

    ????????
    Επισκέπτης


    Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

    Ανοιξιάτικες ιστορίες... Empty Απ: Ανοιξιάτικες ιστορίες...

    Δημοσίευση από Γιάννης Ψαρράκης Παρ Μαρ 26 2010, 21:07

    Λίγο απαισίοδοξο βρε Selenite.

    Γιάννης Ψαρράκης

    Αριθμός μηνυμάτων : 656
    Ημερομηνία εγγραφής : 03/09/2009

    Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

    Ανοιξιάτικες ιστορίες... Empty Απ: Ανοιξιάτικες ιστορίες...

    Δημοσίευση από ???????? Σαβ Μαρ 27 2010, 15:27

    ΕΑΡΙΝΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ VI

    Αγαπημένη
    δεν έχω παρά μόνο μιας στιγμής
    τη ζωή και το φτερούγισμα.... Περισσότερα

    Δε βλέπεις
    πάνω στο δέρμα μου
    το πρωτάνοιχτο θάμπος;

    Δεν ακούς
    μες στις ίνες μου
    μύρια φτερά μικρών κορυδαλλών
    που μόλις τ’ άγγιξε
    η πρώτη ακτίνα
    της αυγής;

    Πόσο είμαι νέος.
    Πόσο είμαι νέος
    κάτω απ’ τα βλέφαρα σου.

    Τα πολυτρίχια
    των αρχαίων πηγών
    που συναθροίζουν τ’ αργυρά τους δάκρυα
    σε γαλανούς καθρέφτες ουρανού
    κοιμούνται πίσω απ’ τα μάτια μου
    που σε βλέπουν.

    Καμιά διάσπαση.
    Η μνήμη των αποχαιρετισμών
    δε ρυτιδώνει τα χέρια μου
    που όρθρισαν μέσα στα χέρια σου.

    Γεύομαι στα χείλη σου
    την πρασινάδα της εξοχής
    και τους θρύλους της θάλασσας.
    Η ζέστα του κορμιού σου
    με ντύνει τον ήλιο.

    Σφράγισε τις χαραματιές
    των παραθύρων.

    Οι στοχασμοί και οι στίχοι
    μακραίνουν μες τη νύχτα
    κι εμείς από τη κλίνη μας
    μόλις ακούμε τις φωνές τους
    σαν ομιλίες μεθυσμένων
    που αποτείνονται στη σκιά τους
    και στη λυμφατική σελήνη.

    Το φως των ηγεμονικών μαλλιών σου
    σκεπάζει τους ώμους της νύχτας.

    Βυθίζονται τ' άστρα
    στους βυθούς των ματιών σου
    και ανθίζουμε εμείς
    έμπιστοι κι 'ωραίοι
    καθώς τα πλάσματα
    την πρώτη μέρα του Θεού
    που δεν είχαν ρωτήσει κι' απορήσει.

    Γιάννης Ρίτσος

    Από τη συγκεντρωτική έκδοση Γιάννης Ρίτσος "Ποιήματα"

    ????????
    Επισκέπτης


    Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

    Επιστροφή στην κορυφή

    - Παρόμοια θέματα

     
    Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
    Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης