Πεζοπορία στην κορυφή του Προφήτη Ηλία.

Ήταν πάλι εκεί.

30 φίλοι και μέλη της ΤΟΥΛΙΠΑΣ ανηφόρισαν πρός την κορυφή του
Προφήτη Ηλία.

Διασχίζοντας το δάσος.



Όπου κάτω απο τα πεύκα κυριαρχούσαν οι ανεμώνες.

Anemone blanda - ανεμώνη η χαρίεσσα.
Πρόκειται για την Ορεία ανεμώνη του Θεόφραστου με τα
πολλά γαλάζια - μώβ πέταλα και τους χαρακτηριστικούς
κίτρινους ανθήρες.

Αααα.... ζηλεύω!!!

Πρός τι η ζήλεια;

Η Φύση είναι ένα αγαθό.

Ελεύθερο και δωρεάν, τουλάχιστον μέχρι τώρα.

Admin έγραψε:Πρός τι η ζήλεια;

Η Φύση είναι ένα αγαθό.

Ελεύθερο και δωρεάν, τουλάχιστον μέχρι τώρα.

Άλλο εννοούσα.

Never mind.

Προσβολή του τοπίου.

Ιερή κορυφή, κεραίες κινητής τηλςφωνίας λογχίζουν τον
ουρανό, και τον χαρακώνουν τα σύρματα της ΔΕΗ.

Γέμισε ο ουρανός συρματοπλέγματα, μη και η ψυχή
ανέβει παραπάνω.

Αληθινά προσβολή του τοπίου και της Φύσης.

Περιμένουμε και άλλες εικόνες, να πάρουμε γεύση
και όσοι δεν συμμετείχαμε.

Που θα πάει,θα παρευρεθώ κάποια στιγμή σε κάποια απο τις πανέμορφες αυτές πεζοπορίες....να γνωρίσω ακόμα καλύτερα τον παράδεισο μας...

Θέμα προγραμματισμού είναι Πέτρο.

11 Απριλίου (Κυριακή του Θωμά) θα γίνει η μεγάλη πεζοπορία,
στον ανακαινισμένο φάσρο του Καβομαλιά.
Ένα απο τα νεότερα πολιτιστικά μνημείο του τόπου μας και
της ναυτικής μας παράδοση.

Το ενδιαφέρον που έχει εκδηλωθεί είναι μεγάλο, και πιθανά
η πορεία και η επίσκεψη στο φάρο να καλυφθεί και τηλεοπτικά.

Προγραμμάτισε το.

Το ξέρω για τις 11 Απριλιου και το ειχα σιγουρο οτι θα ερθω αλλα με προλαβανε τα μαντατα...θα γινω χαζομπαμπας οποτε καταλαβαινεις οτι πλεον δεν υπαρχει προγραμματισμος για τιποτα φετος....αν βρω ομως την ευκαιρια και το επιτρεψουν οι συνθηκες...εννοειται!

Καλά μαντάτα!!!

Μπράβο, με το καλό Πέτρο να έλθει
το petroneapolitaki.

Ευχαριστω,να εισαι καλα....Και εννοειται οτι θα γινει Βατικιωτακη....

Βυζαντινός ναός της Παντάνασσας, και ότι έχει απομείνει από
τα ερείπια του ιστορικού οικισμού «ΤΖΕΡΕΦΟΧΩΡΙ».
Το Τζερεφοχώρι ήταν ένας από τους 4 αστικούς οικισμούς των Βατίκων,
μαζί με το Φαρακλό, Αγίους Θεοδώρους, Μισοχώρι.
Θα πρέπει να δημιουργήθηκε κατά τους Φραγκοβυζαντινούς χρόνους,
ενώ σε ακμή αναφέρεται σε βενετικά έγγραφα του 1698.
Το χωριό ήταν χτισμένο στο διάσελο της αναδάσωσης, και είχε θέα
τόσο προς το Μυρτώο όσο και προς τον όρμο των Βατίκων.
Δυστυχώς από τις μπουλντόζες της αναδάσωσης κατεστράφησαν
σχεδόν όλα τα ερείπια του ιστορικού οικισμού.


[img][/img]

[img][/img]

Ενδιαφέροντα πράγματα για την ιστορία του τόπου!

Τελικά οι πεζοπορίες εκτός απο το χαρακτήρα της
αναψυχής, έχουν και τον επιμορφωτικό τους χαρακτήρα.

Μπράβο στο Σύλλογο και τις δραστηριότητες του.

Αυτό που διατυμπανίζεται απο τους ανθρώπους του Συλλόγου,
είναι πως δεν γνωρίζουμε τον τόπο που ζούμε.

Επομένως οι δραστηριότητες αυτές μάλλον κυρίως αποσκοπούν
στο να γνωρίσουμε τον άγνωστο τόπο μας.

Τα Βάτικα κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους σίγουρα δεν είχαν την
ευρύτητα τη σημερινή, καθώς η πεδιάδα των Βατίκων ήταν
ερημωμένη και η ζωή βρισκόταν στα ορεινά και γύρω από
το Φαρακλό το οποίο και ήταν πρωτεύουσα της περιοχής.
Η πειρατεία ήταν ένας σημαντικός λόγος οι κάτοικοι να χτίζουν
τους οικισμούς μακριά από τη θάλασσα, καθώς επίσης και τα
πηγαία νερά που διευκόλυναν την οικοδόμηση και τη ζωή των
κατοίκων.
Έτσι Βάτικα εννοείτο ή το Φαρακλό, ή η ευρύτερη περιοχή με
τους οικισμούς γύρω από αυτό.
Στους χάρτες του Πίρι Ρέϊς το 1513 μας δίνεται η πληροφορία
για το κάστρο της Βάτικα, χωρίς παραπάνω πληροφορίες για
τους οικισμούς.
Όμως κατά τους χρόνους αυτούς στην περιοχή υπήρχαν 4
αστικοί οικισμοί.
Το Φαρακλό, το Τζερεφοχώρι, οι Άγιοι Θεόδωροι, και το Μισοχώρι.
Οι οικισμοί αυτοί προστατεύοντο από το κάστρο της Αγίας
Παρασκευής που κατά τις ισχυρότερες απόψεις κτίστηκε περίπου
τον 13ο αιώνα κατά τις σταυροφορίες.
Οι Άγιοι θεόδωροι και το Μισοχώρι αποτελούσαν το σημερινό
Μεσοχώρι, αλλά το ρέμα που εμπόδιζε την οικοδόμηση χώριζε
τον οικισμό σε 2 τμήματα.
Το Τζερεφοχώρι ήταν κοντά στο Φαρακλό και ψηλότερα από αυτό.
Σημαντικές πληροφορίες έχουμε από την απογραφή του Γκριμάνι
στα 1700.
Στα 1698 το Τζερεφοχώρι αναφέρεται σε οικονομική ακμή και
κοινωνική δραστηριότητα. Διοικείται δε από τους προεστούς που
ρυθμίζουν τα κοινά και τις υποχρεώσεις του οικισμού προς τους Βενετούς.
Κατά το διοικητικό σύστημα των Βενετών οι οικισμοί άνω των
1000 κατοίκων ονομάζονται πόλεις, και οι κάτω των 1000 κατοίκων
κωμοπόλεις.
Κατά την απογραφή του 1700 το Φαρακλό αναφέρεται στις 15 μεγαλύτερες
πόλεις της Πελοποννήσου, ειδικότερα αναφέρεται στη 10η θέση
με 1107 κατοίκους.
Σε άλλον πίνακα της απογραφής για την επαρχία Μονεμβασιάς, το
Φαρακλό (προφανώς μαζί με το Τζερεφοχώρι) αναφέρεται με 1097
κατοίκους, ενώ το Μισοχώρι με 397.
Σε κατάλογο του 1698 που αφορά τις υποχρεώσεις των αγγαρεύσιμων
αντρών κατά οικισμούς, μαθαίνουμε πως το χορίο Βάτηκα, Φαρακλό
και Τζερεφοχώρι έχουν 206 οικογένειες, ενώ το χορίο Μισοχόρι και
Άγιος Θεόδωρος οικογένειες 89.

Η δόξα και η αίγλη του Φαρακλού έμελλε να συνεχιστεί και μέχρι την
σύσταση του νεότερου ελληνικού κράτους, και λίγο μετά.
Με τη σύσταση του νεότερου ελληνικού κράτους και με την πρώτη
συγκρότηση του νεότερου ελληνικού κράτους, τα Βάτικα χωρίζονται σε
2 δήμους, το 1836.
Ο Δήμος Βοιών είχε έδρα το Λάχι και περιελάμβανε τα ανατολικά χωριά,
Βελανίδια – Άγιο Νικόλα.
Ο Δήμος Μαλεού έχει έδρα το Φαρακλό και περιλαμβάνει το Μισοχώρι
και της Καστανιές.
Πρώτος και προφανώς τελευταίος Δήμαρχος ο Γιάννης ο Σαραντίτης.
Εν τω μεταξύ γύρω από το χώρο της σημερινής Αγίας Μελάνης,
αναπτύσσεται οικισμός με την ονομασία ΠΕΖΟΥΛΑ.
Το 1840 οι δύο Δήμοι συγχωνεύονται στο Δήμο Βοιών με έδρας την ΠΕΖΟΥΛΑ.
Οι μηχανικοί του Όθωνα καταρτίζουν το πρώτο σχέδιο της Νεάπολης,
που σε εποχή μουλαριών και αραμπάδων προβλέπει δρόμους πλάτους
16 μέτρων, και ορίζει την οικοδομική γραμμή 50 μέτρα από την ακτογραμμή.
Έτσι χαιρόμαστε τη σημερινή παραλία της Νεάπολης.
Αρχίζει η ανοικοδόμηση της Νεάπολης και κατά τη θεμελίωση των κτιρίων
αποκαλύπτονται οι θαμμένες αρχαίες ρωμαϊκές Βοιαί.

Ο κίνδυνος της πειρατείας έχει εκλείψει και οι κάτοικοι αρχίζουν
να μετακινούνται προς τα πεδινά και τα παράλια, αρχικά βέβαια
προς τη νέα – πόλη (ΠΕΖΟΥΛΑ).
Η πεδιάδα των Βατίκων πάντως εξακολουθεί να είναι ακατοίκητη
και δασωμένη (ακαλλιέργητη) από πουρνάρια και σχίνα.
Στην επίσημη απογραφή Ραγκαβή του 1853 στην περιοχή του
Κάμπου, δεν αναφέρεται καμμία κατοικία και κάτοικος.
Από το 1860 και μετά δειλά - δειλά αρχίζουν, κύρια οι κάτοικοι από
το Μισοχώρι ( Παπαδάκηδες, Δριβαίοι) να κατεβαίνουν προς την
περιοχή του Κάμπου, ενώ άλλοι κάτοικοι από την περιοχή των
Κουλεντίων και της Παντάνασσας να κατεβαίνουν προς τις δυτικές
πλευρές του Κάμπου ( Λατομείο, Μεγάλη Σπηλιά, Αγιώργη, Σκλαβούνα).
Οι Δριβαίοι και Παδάκηδες ήταν σόϊα από την περιοχή του Ζάρακα
(Ρηχειά), τσοπάνηδες που το χειμώνα κατέβαζαν τα κοπάδια τους
και ξεχείμαζαν στα Βάτικα, και σιγά σιγά έμειναν μόνιμα.
Από τα Κουλέντια και την Παντάνασσα τα σόϊα που κατέβηκαν στα
Βάτικα, ήταν Μαρκαίοι, Σγαρδέληδες, Κουντούρηδες.
Προφανώς από κάποιον Κουντούρη Γιάννη (Κουντουρόγιαννη),
εξελίχθηκε και το επώνυμο Κουντουρόγιαννης.

Δειλά - δειλά οι κάτοικοι άρχισαν να ξεθαρρεύουν, να κατεβαίνουν στα χαμηλώματα,
και να εγκαθίστανται σε διάσπαρτα νοικοκυριά ( τις γνωστές κατούνες).
Γύρω στο 1880 αναφέρονται περίπου 60 οικογένειες να κατοικούν σε όλο το κάμπο.
Μέχρι τότε φυσικά , κανένα από τα καμποχώρια δεν υπήρχε ως οικισμός.
Από διήγηση του Γεωργίου Σωτήραλη (Τριανταφυλλόγιωργη) που διασώθηκε στον
Δημήτρη Αρώνη (Μητσάγρα) είχε διηγηθεί τα εξής:
Γεννημένος το 1882, όταν ήταν παιδί (άρα σε ηλικία 10-12 χρόνων), μαζί με άλλα παιδιά
γύριζαν και έλεγαν τα κάλαντα και το Λάζαρο, και έφθαναν μέχρι τη Μεγάλη Σπηλιά.
Δεν υπήρχαν χωριά και τα σπίτια (κατούνες) που συναντούσαν ήταν αραιά και διάσπαρτα.
Στα Δερματιάνικα ζούσαν πέντε οικογένειες, όλες Δερμάτηδων.
Του Σπύρου Δερμάτη ή Σπυράκη, του Παρασκευά Δερμάτη ή Ρουσοπαρασκευά, του
Κυριάκου Δερμάτη ή Κυριακάκη, του Θεοδώρου Δερμάτη ή Λαγιατοθοδωρή, του Ιωάννη
Δερμάτη ή Γιαννακάκου.
Για το λόγο αυτό, δηλαδή των επωνύμων, ονομάστηκε και ο οικισμός Δερματιάνικα.
Στον Αδιάκοπο όπου και ζούσε, ζούσαν στις κατούνες τους ο γέρο Μπούρδαλης (Σωτήραλης),
ο γέρο Λωνιδάκης (Σωτήραλης), και ο γέρο Τριαντάφυλλος ( Σωτήραλης).
Στα Ξενοφωντιάνικα ζούσε ο γέρο Ξενοφώντας (Κοντραφούρης), στον οποίο οφείλει και
την ονομασία του ο οικισμός. Λέγεται ότι στους νεώτερους δεν άρεσε το όνομα Ξενοφώντας,
και αυτοί το άλλαξαν συνεχιζόμενο στις επόμενες γενιές σε Φώτης.
Στα Παπουλιάνικα ζούσε ο Παπουλοκωσταντής (παππούς του Παπουλομηνά), ο οποίος είχε
έλθει από τα Κουλέντια για να βοηθήσει σε κάποια δουλειά τους Γιαννακιάνους.
Παντρεύτηκε κάποια Θεοδώρα από το σόι το Γιαννακιάνικο και έμεινε.
Κοντά στα Μακριάνικα ήταν η κατούνα του Μακροθανάση, παππού του συνταξιούχου
γραμματέα των Αγίων Αποστόλων, του Θανάση του Μακρή.
Στα Αρωνιάνικα ζούσε κάποιος Αρώνης που τον παρονόμιζαν και Πιτσάκο.
Στα Μανωλαριάνικα ζούσε μία οικογένεια του γέρο Μανωλαρά, και κάποια άλλη στα Τσεγκιάνικα.
Στα Τσαπουρδιάνικα ζούσε ο γέρο Τσαπουρίδης, και στα Μεντιάνικα δύο οικογένειες, ο ένας
Δερμάτης πρόγονος στο σόι των Αρμυραίων, και ο άλλος Μέντης η Βολαράς.
Στο Πλατάνι ζούσε άλλη οικογένεια Μέντη η Σμπράνια
Στον Αγιώργη ήταν η οικογένεια του γέρο Κατζιλιέρη, και στη Μεγάλη Σπηλιά Κουντούρης. Κουντουρόγιαννης από την περιοχή της Παντάνασσας. Κατοπινοί έκοψαν το γιάννης και
έτσι άλλες οικογένειες σήμερα τις βρίσκουμε με το επώνυμο Κουντουρόγιαννης, και άλλες
με Κουντούρης.
Τα Βιγκλάφια δεν υπήρχαν τότε, ήταν γνωστά όμως ως Λατομείο, και εκεί κόβονταν οι
περίφημοι πωρόλιθοι. Λέγεται ότι μεγάλο μέρος της παλιάς πόλης της Καλαμάτας, έχει χτιστεί
με ποριά του Λατομείου. Αλλά και στην περιοχή χρησιμοποιούνται για τον σχηματισμό των
γωνιών ( αγκωνάρια), και ως πρέκια ή ποδιές στον σχηματισμό των κουφωμάτων, στα σπίτια
που χτίζονται. Εύποροι χρησιμοποιούν για το χτίσιμο του σπιτιού τους εξολοκλήρου ποριά
του λατομείου, και ακόμη και σήμερα βλέπουμε σπίτια που πλησιάζουν τον αιώνα,
να αναπαλαιώνονται με επιτυχία και να είναι σαν καινούργια.