ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ στη Φύση, στο Χρόνο, στο Μύθο. στη Φαντασία.

Μία μικρή καλαίσθητη καθοδηγητική πινακίδα σε καθοδηγούσε πως έπρεπε πλέον να αφήσεις τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο, και να ακολουθήσεις τον
υποδεικνυόμενο χωματόδρομο.
Το αυτοκίνητο αφήνει πίσω του τον ασφαλτόδρομο, τις ράχες και τις
ρεματιές του Άγιου Νικόλα, ακολουθώντας τον χωματόδρομο που
οδηγεί σε παράξενους προορισμούς.
Καλοσυντηρημένος χωματόδρομος, με καλή βατότητα στον οποίο προσεχτικά
μπορεί να κινηθεί οποιοσδήποτε τύπος αυτοκινήτου.
Ο δρόμος εξελίσσεται πάνω σε ομαλό τοπίο, το οποίο όμως σιγά σιγά αποκτά
μία άγρια ομορφιά.
Διάσπαρτοι τεράστιοι ογκόλιθοι γεμίζουν το χώρο, μάρτυρες της μανίας του
Εγκέλαδου όταν σε χρόνους μακρινούς συθέμελα συντάραζε τη γη,
διαλύοντας την κορυφή του βουνού σε μικρότερους βράχους που κύλησαν
στην πλαγιά του, καταλήγοντας μέχρι εδώ.
Παράξενες γεωμορφές ερεθίζουν τη φαντασία, γεμίζοντας τα μάτια και το
νου με χρώμα και ομορφιά.

[img][/img]

Φθάνοντας στο εξωκλήσι της Αγίας Μαρίνας, η διαδρομή γίνεται
πλέον ειδική.
Ο χωματόδρομος στενεύει και οπωσδήποτε δεν είναι βατός για
οποιοδήποτε αυτοκίνητο.
Όμως πλέον δεν χρειάζεται.
Ήδη έχουμε φθάσει στο εργαστήρι της Φύσης.
Εκεί που εκατομμύρια τώρα χρόνια η Φύση, αξεπέραστος καλλιτέχνης, φιλοτεχνεί τα θαύματά της.
Η πρώτη εικόνα που έρχεται στα μάτια σου, σε αφήνει άφωνο.
Ένα παράξενο σύμπλεγμα πετρωμένων κορμών σε καταπλήσσει με την απίστευτη ομορφιά του, και τα απίθανα χρώματα του.



[img][/img]

Το έχω ξαναδιαβάσει παλιά στην εφημερίδα.

Αλλά έτσι νομίζω παρουσιάζεται καλύτερα.

Καλύτερες και μεγαλύτερες φωτογραφίες, και στη σωστή
τους θέση.

Ελπίζω να μη μας το διακόψεις.

Η φωτογραφία των κορμών δεν παίζεται.
Απίθανα χρώματα!!!

Θα συμφωνήσω με τον Nostos.

Περιμένουμε τη συνέχεια.

Λένε οι ειδικοί ότι σε εκείνους τους μακρινούς χρόνους που απέχουν εκατομμύρια χρόνια από σήμερα, και που οι γεωλόγοι ονομάζουν
Πλειο-πλειστόκαινο, τούτος ο τόπος ήταν ένα απέραντο τροπικό δάσος.
Βίαιες γεωλογικές αναστατώσεις καταβύθισαν τη στεριά και το δάσος,
και το μετέτρεψαν σε πυθμένα θάλασσας.
Πέρασαν εκατομμύρια χρόνια και η κατακάθιση των θαλάσσιων ιζημάτων σιγά σιγά έθαψε το δάσος.
Με μία διαδικασία (ασβεστίωση) που μόνο η Φύση γνωρίζει και που
κράτησε για εκατομμύρια χρόνια, συντελέστηκε η απολίθωση του δάσους.
Ώσπου νέες βίαιες αναταράξεις, αυτή τη φορά ανοδικές ωθήσεις,
ανύψωσαν τον πυθμένα της θάλασσας μετατρέποντας το σε ξηρά.
Με μία άλλη φυσική διαδικασία, η Φύση με θαυμαστό τρόπο μας αποκαλύπτει το θαμμένο δάσος.
Για χιλιάδες χρόνια το κύμα κατατρώγοντας το ιζηματογενές πέτρωμα της ακτογραμμής αποκαλύπτει τα πετρωμένα δένδρα, και τα μυστικά που η Φύση για εκατομμύρια χρόνια κρατούσε καλά φυλαγμένα.

[img][/img]

Εκστασιασμένος προσπαθείς να συλλάβεις το μέγεθος του χρόνου, και της ασύλληπτης ομορφιάς.
Νοιώθεις βέβηλος, ιερόσυλος, παρείσακτος που εισέβαλλε σε χώρους ιερούς
για να διαταράξει τελούμενα μυστήρια μυστηρίων.
Από την άλλη μεριά σκέφτεσαι ότι τι άλλο νόημα μπορούσε να είχε τόση ομορφιά, παρά να την θαυμάσουν ανθρώπου μάτια;
Λίγο παρακάτω μερικές ανθισμένες καμπανούλες, παρά το διακριτικό τους μέγεθος, είναι αδύνατο να μην προσελκύσουν τη ματιά σου.
Αναρωτιέσαι ποίο πείσμα σπόρου γαντζώθηκε πάνω στον συμπαγή και άνυδρο κάθετο βράχο; Με ποία γιγάντια θέληση, τόσο δα σποράκι, τρύπησε τη γρανιτένια του (βράχου) επιδερμίδα και σαν να βρήκε φιλόξενη χωμάτινη στρωμνή, χωρίς νερό φύτρωσε, με περίσσιο θράσος μεγάλωσε, και άνθισε, ξετυλίγοντας μπροστά στα έκπληκτα και απορημένα μάτια σου ένα θαύμα ζωής, έτσι που βλέποντας τούς στήμονες να προβάλουν προκλητικά μέσα από τους πέντε κυανοϊώδεις λοβούς, έχεις την αίσθηση ότι περιπαιχτικά σου βγάζει τη γλώσσα του.
Για μία στιγμή σκέφτεσαι πως παρασυρμένοι στο πάθος μας να ανακαλύψουμε τα θαύματα στην υπερφυσική ή τη μεταφυσική τους διάσταση, χάσαμε την ικανότητα μας να βλέπουμε τα θαύματα στην φυσική τους διάσταση.

Πως θα ήταν αλήθεια δυνατόν τούτο το πανέμορφο φυτό που η Φύση έσπειρε σε όλη την Ελλάδα, να μην το σπείρει και σε τούτο τον τόπο;

Campanula drabifolia - Καμπανούλα η δραβόφυλλη.

[img][/img]

Τα μάτια και ο νους ανοίγουν σε μία ασυναίσθητη προσπάθεια για να μπορέσει να χωρέσει όλη αυτή η ομορφιά.
Τούτος ο πέτρινος θρόνος που στέκει μπροστά σου, αντίκρυ του Καβομαλιά, σίγουρα θα πρέπει να έμεινε από τρανούς θεούς που ξεχάστηκαν μα που σε άλλες εποχές όριζαν τις τύχες των ανθρώπων.
Το δίχως άλλο εδώ θα θρονιαζόταν ο Ποσειδώνας τις ώρες που εγκατέλειπε το υγρό του βασίλειο, ορίζοντας τις τύχες των θαλασσινών.
Θρόνος του Ποσειδώνα!

[img][/img]

Για μία στιγμή έχεις την αίσθηση ότι τον βλέπεις θρονιασμένο μπροστά σου,
και απέναντι στο φουρτουνιασμένο κάβο φωνές και αντάρες ακούγονται από τα θαλασσοβρεγμένα πληρώματα του Μενελάου που νικητές γυρίζουν από την Τροία, μα πάνω τους ξεσπά η οργή του παντοδύναμου του Δία.
Έχεις την αίσθηση ότι ο τυφλός ο ποιητής έχει σκύψει κοντά στο αυτί σου, και με φωνή που μπερδεύεται με το κύμα σου σιγοψιθυρίζει:
" Αλλά αφού κατόπι ανοίχτηκε στο πέλαγο που έχει το χρώμα του κρασιού,
και βρέθηκε, πλέοντας με βαθουλά καράβια, στο απόκρημνο όρος του Μαλέα,
ο Δίας τότε που βροντοφωνεί, αποφασίζει το ταξίδι του πικρό,
έριξε πάνω του ανέμους που σφυρίζουν, σήκωσε φουσκωμένα κύματα,
πελώρια σαν βουνά", Οδύσσεια γ 286-290.

Μα δεν χαροπαλεύουν μόνοι τους οι δύστυχοι!
Ξοπίσω τους και τα πληρώματα του Αγαμέμνονα αντιπαλεύουν την οργή του Ποσειδώνα, σε χρόνους που οι θνητοί τολμούσαν να εναντιωθούν στις βουλές των θεών.
" Αλλά όταν κόντευε να παρακάμψει το ψηλό βουνό,
τον κάβο του Μαλέα ξέσπασε θύελλα, τον σήκωσε και τον
παρέσυρε ξανά προς το ψαρίσιο πέλαγος." Οδύσσεια δ 514-516.
Μα και ο Οδυσσέας ο πολύπαθος δεν έχει καλύτερη μοίρα.
" Εκεί λοιπόν είδαν τον Οδυσσέα τα μάτια μου, εκεί τον φιλοξένησα.
Όταν του ανέμου η δίνη τον έριξε στην Κρήτη,
καθώς γυρεύοντας το δρόμο για την Τροία,
στον κάβο του Μαλέα στρίβοντας,..... ". Οδύσσεια τ 190-193.

Ένα μικρό κόκκινο φυτό γαντζωμένο στον κάθετο συμπαγή άνυδρο βράχο,
είναι το ερέθισμα που σταματάει το ταξίδι στις Ομηρικές εποχές, και σε επαναφέρει στο χρόνο.
Άλλο ένα θαύμα ζωής, ένα ακόμη μικρό φυτό που συναγωνίζεται τη μικρή καμπανούλα, και προσπαθεί να σου δείξει ότι τα θαύματα είναι μπροστά στα μάτια σου, αρκεί μία τοσηδά στιγμή να τα προσέξεις.
Παρασυρθήκαμε στους ρυθμούς και τις ταχύτητες τις σύγχρονης ζωής, προσπερνώντας αδιάφορα τόσο μικρά μα και τόσο σημαντικά πράγματα.

Sedum rubens - Σέδο το κοκκινωπό
[img][/img]

Μαγεμένη η ματιά αφήνεται στο χώρο, καθώς τα φιλοτεχνήματα της Φύσης τη μαγνητίζουν.
Προσπαθείς να καταλάβεις ποία δίνη στροβίλισε και μάζεψε τόσα βότσαλα και όστρακα, και πρωτομάστορας η Φύση τα έδεσε με αυτόν τον ιζηματογενή πηλό που πέτρωσε και σχημάτισε αυτή την πανέμορφη οστρακοβοτσαλοσύνθεση.
Οστρακοβοτσαλοσυνθέσεις!

[img][/img]

Η βαθυγάλαζη επιφάνεια της θάλασσας μαρτυρά το μεγάλο της βάθος και το κύμα μπουκάροντας στις θαλασσοσπηλιές τινάζεται έξω με αφρούς αφήνοντας ένα υπόκωφο μουγκρητό.
Ένα μουγκρητό που μέσα του θαρρείς πως είναι ανακατεμένοι αλαλαγμοί
πειρατών, θρήνοι και βογκητά από γυναικόπαιδα.
Ένα στιγμιαίο κλείσιμο των βλεφάρων από τη μεταμεσημεριανή αντηλιά, είναι
αρκετό και σε έχει μεταφέρει στα σκλαβοπάζαρα της Μπαρμπαριάς.
Όμορφες φτιασιδωμένες γυναίκες, ρωμαλέοι άντρες, έφηβοι και παιδιά, στέκουν στη σειρά.
Ο Ρογήρος Λούριας, και πιο πέρα ο Αρούζ, αλλά και ο Ρογήλος ντέ Φλόρ, ο αγνώστου πατρίδας Τζιοβάνι Ντέλο Κάβο. ο Έρρικι ο Τουρκοϊταλός, ο καπετάν Λαχτάρας, μα και ο Τρακάδας, διαλαλούν "την πραμάτεια τους".
Νέες και όμορφες γυναίκες 80 - 100 δουκάτα.
Μεσήλικες γυναίκες 30 - 40.
Έφηβοι 40 - 50.
Ρωμαλέοι άνδρες 60 δουκάτα.
Οι υποψήφιοι αγοραστές φτύνουν τις γυναίκες στο πρόσωπο τρίβοντας το
με την παλάμη τους, για να καταλάβουν αν η ομορφιά είναι φτιαχτή
ή φυσική.
Στους άνδρες ανοίγουν το στόμα και ελέγχουν τα δόντια.
Βλέπετε σε εκείνα τα δύσκολα χρόνια δεν έφθαναν οι Φράγκοι, Μαυριτανοί,
Αλγερινοί και άλλοι πειρατές μα είχαμε και τους Έλληνες που τους
συναγωνιζόταν σε πονηριά και αγριότητα.
Η Μάνη χώρα φτωχή και άγονη, δεν είχε πόρους αρκετούς για να συντηρηθεί.
Οι κάτοικοι της λοιπόν αναγκάζοντο να καταφεύγουν και στην πειρατεία,
που δεν τη θεωρούσαν επάγγελμα ατιμωτικό, αλλά απεναντίας λεβέντικο.

Η πλαγιά αρχίζει να αποκτά έντονες κίτρινες πινελιές που της δίνουν μία ξεχωριστή ομορφιά, καθώς πυκνώνουν οι ανθισμένες αφάνες.
Ταπεινά φυτά, περισσότερο γνωστά μας για τη χρησιμότητα τους ως προσανάμματα, που λίγες φορές η ματιά μας κοντοστάθηκε για να μπορέσει να αιχμαλωτίσει την ομορφιά τους.

Genista acanthoclada - Γενίστα η ακανθόκλαδος (αφάνα)

[img][/img]

Αριστερά του δρόμου ακοίμητος πέτρινος βιγλάτορας, ορθώνει το γιγάντιο πέτρινο ανάστημα του και βιγλίζει τη ματιά του προς την πλαγιά του βουνού, ψάχνοντας τους ιερόσυλους που θα θελήσουν να μολέψουν το παρθένο τοπίο.

"Πέτρινος βιγλάτορας"

[img][/img]

Αλλά και από τη δεξιά πλευρά του δρόμου άλλος ακοίμητος πέτρινος
βιγλάτορας βιγλίζει προς το πέλαγος, μη τυχόν και προβάλουν πειρατές
και κουρσέψουν την πρωτόγνωρη ομορφιά.

"Πέτρινος βιγλάτορας"

Θωρώντας τους να στέκονται δεξιά και αριστερά του στενού δρόμου, τους νοιώθεις όχι μόνο φύλακες μα και παραστάτες σε πανάρχαιες μυητικές διαδρομές.

[img][/img]

Ένα πτιλόστεμο δεν είναι δυνατό να μην αποσπάσει την προσοχή, αλλά τι κρίμα τα άνθη του ακόμη δεν έχουν ανοίξει.
Προφανώς του χρειάζονται ακόμη 3-4 ημέρες. Η έκπληξη ήταν ότι στην επιστροφή, 2 ώρες αργότερα τα άνθη του ήταν ορθάνοιχτα.

Αθάνατο μεγαλείο της Ελληνικής Γλώσσας, πόσες λέξεις δάνεισες για να μπορέσουν να περιγράψουν επακριβώς το παραπάνω φυτό.
Πτίλον = χνουδωτό φτερό + στέμον = στήμων + χαμαί = κάτω+ πεύκη.
Χαμηλό πεύκο με χνουδωτούς στήμονες.

Ptilostemon chamaepeuce - Πτιλόστεμον η χαμαιπεύκη.

Καθώς το στενό μονοπάτι ξετυλίγεται ακόμη χαμηλά και κοντά στην ακτογραμμή οι εκπλήξεις και αποκαλύψεις διαδέχονται η μία την άλλη.
Σίγουρα θα χρειάστηκαν χιλιάδες ή και παραπάνω χρόνια, εκείνης της αδιάκοπης πάλης του κύματος και του βράχου, για να καταφέρει το κύμα κατατρώγοντας σιγά σιγά το βράχο να αποκαλύψει ετούτο το νεκροταφείο οστράκων.

Χιλιάδες OSTREA ( Χτένια) πριν εκατομμύρια χρόνια λες και κατάλαβαν το θάνατο τους, μαζεύτηκαν σε τούτο το μέρος και θάφτηκαν σε ένα πυθμένα θάλασσας που η άμμος κατακαθόταν και στο πέρασμα του χρόνου πέτρωνε.
Ώσπου έγινε βράχος συμπαγής κλείνοντας μέσα στα σωθικά του καλά κλεισμένα μυστικά.
Σαν φούρνος που υπομονετικά σιγοψήνει το μυρωδάτο το ψωμί, και που σαν έλθει η ώρα του και γίνει, ο πρωτομάστορας η Φύση με σφυρί της τον αέρα του νοτιά και καλέμι το φουσκωμένο κύμα αποκαλύπτει τα φυλαγμένα μυστικά.

Νεκροταφείο οστράκων

[img][/img]

Λες και η Φύση βάλθηκε να σε εντυπωσιάσει με τα δημιουργήματα της, ή να σε ανταμείψει για την επιλογή σου να ακολουθήσεις τούτη τη δύσκολη ατραπό.
Αλλιώς δεν εξηγείται τούτη η γενναιοδωρία της να σου αποκαλύπτει έτσι απλόχερα τόση ομορφιά.
Σαν τούτη την παράξενη μα απίστευτα όμορφη σύνθεση από άγρια φυτά. που φώλιασε στα φαγωμένα σωθικά ενός απολιθωμένου κορμού.
Ποία φαντασία ζωγράφου θα μπορούσε άραγε να συγκριθεί;
Ζαλισμένος, και μη ξέροντας αν αυτά που βλέπεις είναι πραγματικότητα ή δημιουργήματα της φαντασίας, κοντοστέκεσαι για μερικές βαθιές ανάσες να οξυγονωθεί ο εγκέφαλος και να λαμπικάρει.
Φρέσκος και μεθυστικός ο αέρας, ανάκατος με τα αρώματα της θρούμπης και του θυμαριού, κατεβαίνει από τη πλαγιά του βουνού και της ρεματιάς σφυρίζοντας παράξενα.

Πίνακας ζωγραφικής!!

[img][/img]

Φρέσκος και μεθυστικός ο αέρας, ανάκατος με τα αρώματα της θρούμπης και του θυμαριού, κατεβαίνει από τη πλαγιά του βουνού και της ρεματιάς σφυρίζοντας παράξενα.
Και ανάμεσα στο σφύριγμα του έχεις την εντύπωση ότι ακούγεται ποδοβολητό αλόγων.
Μα αυτά δεν είναι άλογα. Μισοί άνθρωποι μισοί άλογα.
Κατηφορίζουν την πλαγιά κουτρουβαλώντας, και στην κορυφογραμμή προβάλλει διώκτης τους ο Ηρακλής.
Ιστορία και αυτή!

Όταν ο Ηρακλής λέει πήγε για να συλλάβει τον Ευρυμάνθιο κάπρο, πέρασε από το βουνό Φόλος όπου φιλοξενήθηκε από τον Κένταυρο Φόλο, που ήταν γιος του Σεληνού και της Μελείας.
Χάρηκε ο Φόλος και για να ευχαριστήσει τον Ηρακλή έσφαξε ζωντανά.
Καλό το τραπέζι και ο Ηρακλής ζήτησε κρασί για να διασκεδάσει τη δίψα του.
Τότε ο Φόλος του είπε να βρει σε ένα πιθάρι που ήταν θαμμένο στη γη και το οποίο ανήκε σε όλους τους Κενταύρους, και που η παράδοση έλεγε ότι έπρεπε να ανοιχτεί μόνο όταν από εκεί θα περνούσε ο Ηρακλής.
Όταν το πιθάρι άνοιξε το άρωμα του παλιού κρασιού ξεχύθηκε και πλημμύρισε την περιοχή.
Ερεθισμένοι από την οσμή του οι Κένταυροι που ήταν στη γύρω περιοχή εξαγριώθηκαν και επιτέθηκαν στη σπηλιά του Φόλου οπλισμένοι με λιθάρια, τσεκούρια, και δαυλούς.
Πρώτοι εισέβαλαν οι Κένταυροι Άγχιος και Άγριος. Έλα όμως που ο Ηρακλής δεν ήταν όποιος και όποιος, τους εξανάγκασε να οπισθοχωρήσουν και τους κυνήγησε μέχρι τον Μαλέα.
Κυνηγημένοι οι Κένταυροι κατέφυγαν στον Μαλέα όπου είχε καταφύγει και ο Κένταυρος Χείρωνας, αυτός κυνηγημένος από τους Λάπηθες.
Ένα από τα θανατηφόρα βέλη του Ηρακλή που στόχο είχε τον Κένταυρο Έλατο, τον διαπέρασε και σφηνώθηκε στο γόνατο του Χείρωνα.
Αυτό στεναχώρησε πολύ τον Ηρακλή που έσπευσε να τραβήξει το
δηλητηριασμένο βέλος από το γόνατο του Χείρωνα, και να περιποιηθεί
με γιατρικά βοτάνια την πληγή του.
Τα βέλη όμως του Ηρακλή ήταν δηλητηριασμένα και ο Χείρωνας υπέφερε.
Όμως ήταν και αθάνατος, και δεν μπορούσε να πεθάνει.
Στις δύσκολες εκείνες ώρες ο Προμηθέας πρότεινε στον Δία να καταστήσει αυτόν αθάνατο στη θέση του Χείρωνα.
Έτσι ο Χείρωνας πέθανε ήσυχος σε μία σπηλιά του Μαλέα.

Το τοπίο έχει αποκτήσει επικίνδυνα άγρια ομορφιά, καθώς πόες και μικροί θάμνοι στολίζουν με διαφορετικά χρώματα τον φαινομενικά ασήμαντο θαμνότοπο. Μερικές σκορτσονέρες βάζουν τις δικές τους κίτρινες πινελιές.

[img][/img]

Καθώς η ματιά ανήσυχη, ατίθαση, αφιονισμένη, περιπλανιέται στο χώρο για να εντοπίσει και αιχμαλωτίσει το πλήθος των ερεθισμάτων που δέχεται, εκστασιασμένη καθηλώνεται σε τούτο το πρωτόγνωρο κάμωμα της Φύσης. Θαρρείς πώς η Φύση βαρέθηκε το ρόλο της του ξεναγού στις δημιουργίες της και βάλθηκε να σου δώσει μαθήματα του μεγαλείου της και της μικρότητάς σου. Μία μεγάλη μπάλα από πίσσα, ξέρετε από αυτές που τόσο γενναιόδωρα μας φιλοδωρούν τα διερχόμενα τάνκερς με τους πετρελαϊκούς εμετούς τους, ανάμπαιγμα του κύματος που πότε την κυλούσε από εδώ και πότε από εκεί, όπως η γάτα που περιπαίζει το ποντίκι μέχρι αυτό να παραδώσει και να το εγκαταλείψει. Έτσι και τούτη την κατραμένια μπάλα σαν το κύμα βαρέθηκε να την αναμπαίζει, της έδωσε μια και την απίθωσε μέσα στα κούφια σωθικά του πέτρινου κορμού. Και ανάμεσα της πίσσας και της πέτρας σπόρος ελπίδας βλάστησε, μήνυμα πως τη ζωή και τη Φύση δεν μπορούν να νικήσουν οι ηλίθιοι. Ένα διαμάντι και ένα σκουπίδι, σε μία απίστευτη σύνθεση ενός απερίγραπτης ομορφιάς πίνακα. Χάσκει το στόμιο του πετρωμένου κορμού σαν ανοιχτή αγκαλιά. Μία πελώρια αγκαλιά που άνοιξε η μάνα Φύση για να δεχθεί και στοργικά να αγκαλιάσει ακόμη και τούτο το σκουπίδι της ανθρώπινης ματαιοδοξίας και αφροσύνης και να το μετατρέψει σε συστατικό στοιχείο έργου τέχνης. Εικόνα που θα έπρεπε να δουν όλα τα σχολεία μα και μεγάλοι, καθώς από μόνη της και χωρίς λόγια παραδίδει μαθήματα πολλών βιβλίων. Ταλαίπωρε ανθρωπίσκε! Που νόμισες επειδή η Φύση σε προίκισε απλόχερα με λίγο νιονιό παραπάνω, ότι τούτος ο πλανήτης των ειδών έγινε πλανήτης του είδους σου. Που δεν κατάλαβες πως τούτη η γνώση η τεχνολογική που εσύ τη νόμισες σοφία, σου επαρκούσε μόνο για να καταλάβεις ότι μαθηματικά οδηγείσαι στο τέλος σου, αλλά δεν σου επαρκεί για να το αποτρέψεις.

[img][/img]

Και όπως αποσβολωμένος θαυμάζεις το μεγαλείο και τη μεγαλοψυχία
της Φύσης, συλλαμβάνεις τα χείλη σου να ψελλίζουν εκείνους τους
στίχους, από εκείνους του Ύμνους τους ξεχασμένους, τους Ορφικούς.

“Φύση, των πάντων μητέρα θεά, μητέρα πολυμήχανη, ουράνια, σεβάσμια, δαίμονα, δημιουργέ, βασίλισσα, πανδαμάτορα, αδάμαστη, κυβερνήτρια, ολόλαμπρη, αειτίμητη, παντοκράτειρα, πανυπέρτατη δαίμονα, άφθαρτη, πρωτογέννητη, πανάρχαια, δοξοφόρα, νυχτερινή πολύπειρη, φωτοφόρα, δυσγαλήνευτη, με πόδια αθόρυβα, χορεύτρια αγνή των θεών ηγεμόνισσα, τέλος ατελεύτητο συμμετοχή των πάντων αλλά ακοινώνητη και μόνη"

Καταλαβαίνω, παρασύρθηκα. Αλλά αφήστε με! Αφήστε με να σας πω για εκείνους τους καιρούς, για εκείνους τους καιρούς που οι θεοί εδώ περπάτησαν σαν άνθρωποι! Επιτρέψτε μου να σας πω για τότε, που σε τούτα δω τα μονοπάτια περπάτησαν άνθρωποι θεϊκοί, ασύγκριτοι! Για εκείνες τις εποχές που ο Λαχιώτης ποιητής μας λέει πως τα αγάλματα ήταν περισσότερα και από τους ανθρώπους! Αφήστε με να σας πω για τούτα τα πέτρινα θεϊκά κιούπια που ξεχάστηκαν στην τελευταία Διονυσιακή τελετή καθώς Σάτυροι και Μαινάδες κατηφόριζαν τούτη την ίδια την πλαγιά παίζοντας άρπες και αυλούς, στεφανωμένοι με τα λουλούδια της άνοιξης. Τούτης της άνοιξης λουλούδια. Και πρώτος πρώτος αρχηγός της θεϊκής ακολουθίας ο γέρο Σειλινός “ον Μαλέα όρος έθρεψε Ναϊάδος ακοίτους Σειλινός”. Αφήστε με να σας πω για εκείνες τις εποχές που οι ήρωες υπήρχαν πραγματικά και δεν ήταν απλά δημοφιλείς τιτλοφόροι. Για εκείνες τις εποχές που η δημιουργία δεν θεωρείτο έγκλημα, ούτε η πρωτοτυπία αίρεση. Για εκείνους τους καιρούς όπου ο ερχομός των εποχών γιορταζόταν σαν να ήταν γέννηση παιδιού! Και ίδια η θεά η Αφροδίτη πάνω σε τούτα τα ίδια τα κύματα του Καβομαλιά, παρέα με τους φτερωτούς θεούς σάλπιζαν τον ερχομό της άνοιξης. Μέσα από τούτες τις αρχέγονες διαδρομές προβάλλει φως, φως δημιουργικό, φως αναζωογονητικό! Φως όμως που ανήκει αποκλειστικά στο παρελθόν! Αφήστε με να σας πω για αυτά τώρα που προλαβαίνω, τώρα που μπορώ. Δεν ξέρω ίσως αύριο γίνω και εγώ πολιτισμένος.

Μεγάλο ερώτημα αυτό.

Αν δηλαδή το φώς έρχεται απο το μέλλον, ή απο το παρελθόν;