Τα Βάτικα της διασποράς.

Διαπιστώνουμε πως αρκετοί υπολογιστές μπαίνουν στο φόρουμ απο
διάφορες χώρες.
Προφανώς πρόκειται είτε για Βατικιώτες φοιτητές που σπουδάζουν
στο εξωτερικό, είτε για Βατικιώτες ναυτικούς, είτε για ομογενείς που
έχουν μεταναστεύσει στις διάφορες χώρες του κόσμου.

Για το λόγο αυτό ανοίγουμε αυτή τη κατηγορία, προκειμένου να
αναπτυχθούν θέματα της Βατικιώτικης ομογένειας.
Θα χαρούμε ιδιαίτερα να δούμε συμπατριώτες της διασποράς να αναπτύσουν
εδώ τα δικά τους θέματα.

Τους χαιρετισμούς μας στους απανταχού απόδημους Βατικιώτες.

Καλή Ανάσταση να έχουν, Χρόνια τους Πολλά και γρήγορο επαναπατρισμό.

Και στους ομογενείς μας, όπου και αν βρίσκονται.

Χρόνια Πολλά και Χριστός ανέστη.

Με τη σύσταση του νεότερου ελληνικού κράτους, δημιουργήθηκαν
πλέον οι κατάλληλες συνθήκες πληθυσμιακής αύξησης στη χώρα.
Απο το 1830 μέχρι το 1910 ο πληθυσμός της χώρας τετραπλασιάστηκε.
Για την επαρχία Επιδαύρου Λιμηράς, στο διάστημα απο το 1861
μέχρι το 1920 είχε διπλασιαστεί και απο 16148 κατοίκους είχε φθάσει
στους 32285.
Όμως ήδη το φαινόμενο της μετανάστευσης είχε πλέον εξελιχθεί (1920),
οπότε η πληθυσμιακή αύξηση για την επαρχία ήταν αρκετά μεγαλύτερη
δεδομένου ότι αρκετοί άνθρωποι είχαν μεταναστεύσει.

Η αύξηση του πληθυσμού σε μία κατεξοχή γεωργική χώρα, επέφερε
κατακερματισμό του γεωργικού κλήρου, δημιουργώντας δύσκολες
συνθήκες, ανεργία, υποαπασχόληση, φτώχεια.
Οι συνθήκες αυτές δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για να εμφανιστεί
ως φαινόμενο η μετανάστευση.
Έτσι η πληθυσμιακή αύξηση αφού δεν συνοδευόταν απο ανάλογη οικονομική
ανάπτυξη, έφερε ως αποτέλεσμα το μεταναστευτικό φαινόμενο.
Η μετανάστευση αποσκοπούσε και πέτυχε να αποδυναμώσει και να σταθεροποιήσει τον ενεργό ανδρικό (κυρίως) πληθυσμό, βοηθώντας τελικά στη συντήρηση των παραδοσιακών αγροτικών δομών, στην οικονομική ανθεκτικότητα, και τη δημογραφική σταθερότητα.
Βεβαίως το μεγαλύτερο κέρδος που προέκυψε ήταν τα εμβάσματα των μεταναστών, που συμπλήρωναν πενιχρά οικογενειακά εισοδήματα, καθώς και οι επενδύσεις μεταναστών, που απετέλεσαν ένα σημαντικό μοχλό όχι μόνο της τοπικής οικονομίας, αλλά και ένα σημαντικό δείκτη της εθνικής οικονομίας.

Μπράβο ωραίο θέμα.

Αλήθινά αξίζει ένα αφιέρωμα στου μετανάστες μας,
έχουν βάλει πλάτη σε τόσα πράγματα.

Ελπίζω να έχει και συνέχεια.

Ναί ωραίο θέμα.

Και για να αρχίσει θα πρέπει να έχει και ανάλογη συνέχεια.

Το μεταναστευτικό ρεύμα άρχισε να σχηματίζεται ήδη απο το 1870.
Έκθεση του Έλληνα προξένου στη Νέα Υόρκη το 1886, αναφέρει
πως καθεκάστη φθάνουν ενταύθα αθρόοι Έλληνες μετανάστες απο την
Πελοπόννησο και τα νησιά του Αιγαίου.
Σύμφωνα με απογραφικά στοιχεία της περιόδου 1901-1910
(Εμμ. Ρεπούλης) η Αρκαδία έχει τους περισσότερους μετανάστες
(29.131), και ακολουθεί η Λακωνία (20.818).
Το 1881 με τη σύσταση της εταιρείας "Λεσσέψ" και την έναρξη της
απόπειρας των Γάλλων να διανοίξουν τη διώρυγα του Παναμά,
δημιουργείται ζήτηση εργατικών χεριών και απορόφηση μεταναστευτικής
εργατικής δύναμης.

Οι νέες συνθήκες και το διογκούμενο μεταναστευτικό ρεύμα, έφεραν ως
αποτέλεσμα την ανάπτυξη της υπερωκεάνειας επιβατικής ναυτιλίας.
Το 1909 είναι συχνές οι διαφημιστικές καταχωρήσεις των ατμοπλοϊκών
εταιρειών.
Το νεότευκτον ατμόπλοιο υπερωκεάνειο "ΠΑΤΡΙΣ" ανεχώρησε στις
9 Μαρτίου απο το Γύθειο με προορισμό τη Νέα Υόρκη.
Το ότι το πλοίο έπιανε Γύθειο, μαρτυρεί ότι ο αριθμός των επιβατών -
μεταναστών, ήταν αρκετά μεγάλος.

Απο μαρτυρίες υπερηλίκων έχω διασώσει την πληροφορία πως
αμερικάνικο πλοίο παρέλαβε από το Λαύριο μεγάλο αριθμό μεταναστών
για να μεταφερθούν ως εργάτες στην αποπεράτωση του έργου
της διώρυγας του Παναμά , από την αμερικάνικη εταιρεία που
περαίωσε το έργο.
Στους μετανάστες αυτούς συμπεριελαμβάνοντο και πολλοί Βατικώτες
οι οποίοι είτε είχαν εγκατασταθεί στο Λαύριο από πριν, είτε πήγαν εκεί
για τον σκοπό αυτό (μετανάστευσης).
Από τους μετανάστες αυτούς αρκετοί δεν επέζησαν για να επιστρέψουν, καθώς πολλοί εργάτες πέθαναν από τροπικές ασθένειες της ζούγκλας
του Παναμά, δαγκώματα φιδιών, επιθέσεις θηρίων, και άλλες αιτίες.
Ατυχώς δεν έχει γίνει δυνατό να εντοπιστούν έστω και λίγα ονόματα αυτής
της καραβιάς των μεταναστών.
Όσο και αν δεν προκύπτει η ακριβής χρονολογία θα πρέπει αυτή να είναι
κοντά στο 1907 και λίγο μετά, οπότε οι Αμερικανοί είχαν αγοράσει
τα δικαιώματα της διώρυγας απο τους Γάλλους, και άρχιζαν τα
έργα διάνοιξης της διώρυγας.

Νομίζω πως είναι ένα απο τα καλύτερα θέματα του φόρουμ.

Και τα στοιχεία του πολύτιμα. Ειδικά αυτά που βασίζονται
σε αφηγήσεις, και που πρέπει με κάποιο τρόπο να διασωθούν.

Συγχαρητήρια.

Το 1910 το κύμα της μετανάστευσης είχε διογκωθεί πρός
τις ΗΠΑ.
Οι συνθήκες εργασίας δύσκολες, και οι αμοιβές πενιχρές, όπως
διηγήθηκαν αργότερα κάποιοι που παλιννόστησαν (Γιάννης Αρώνης -
Αναστάσης Αρώνης).
Δούλευαν στις <<μίνες>> (ορυχεία), όπως και οι περισσότεροι Λάκωνες μετανάστες, ενώ οι Αρκάδες δούλευαν στις κατασκευές σιδηροδρομικών γραμμών.
Η δουλειά σκληρή και οι συνθήκες ανθυγιεινές.
Το φαγητό, λίγο ψωμί και ένα πορτοκάλι, ενώ η αμοιβή πενιχρή και
τις περισσότερες φορές εδίδετο και σε είδος.
Κάθε εργάτης δηλαδή έπαιρνε ένα βαγονέτο ορυκτού το οποίο
και πωλούσε.
Αργότερα βέβαια το 1918 ο πόλεμος κίνησε την αμερικάνικη οικονομία,
και οι δουλειές καθώς και οι αμοιβές αυξήθηκαν.
Μετά το 1925 οι συνθήκες για μετανάστευση στην Αμερική γίνονται δύσκολες, η ζήτηση εργασίας έχει κορεσθεί και πλέον μόνο λαθρομετανάστες καταφέρνουν να βγουν στην Αμερική.
Έτσι βγήκε ο Γιώργης ο Δερμάτης (Ντακαρόγιωργης, απο καράβι
που ταξίδευε), παίρνοντας αργότερα και άλλα άτομα απο το σόι του
Μετά το 1950 εδόθη από την Αμερική δικαίωμα σε όσους ήταν
προπολεμικά στην Αμερική αλλά τώρα ευρίσκοντο στην Ελλάδα,
να έχουν την δυνατότητα επιστροφής, θεωρώντας ότι είχαν
αποκλειστεί λόγω του πολέμου.
Έτσι ξαναπήγαν στην Αμερική αρκετοί που είχαν παλινοστήσει
(Καλογερίνης, Πετροκόκκινος, και άλλοι).

Πολύ ωραίο το θέμα και τα στοιχεία του.

Η μετανάστευση για την Αυστραλία άρχισε αργότερα;

Μετά την λήξη του πρώτου πολέμου, όπου η δυνατότητες μετανάστευσης προς την Αμερική περιορίζονται, παρατηρείται πλέον ένα ρεύμα μετανάστευσης προς τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Νότιας Αφρικής, και της Αυστραλίας.
Περίπου στο 1928 μεταναστεύουν στην Χιλή οι Κοντραφούρηδες από τον Αδιάκοπο, .
Επίσης οι Καρκαναίοι (Καρκανόγιωργης και Καρκανοδημήτρης).
Στην Χιλή ήταν μετανάστες ο Ρετζεκόγιωργης, ο Ρούσβελης (Μέντης)
Επίσης στην Λατινική Αμερική μετανάστες ήταν ο Δημήτρης ο Μέντης , καθώς και Χαραμήδες από τον Αγιώργη.
Πάντως οι χώρες της Λατινικής Αμερικής ήταν, όπως και σήμερα, φτωχές χώρες, και οι μετανάστες δεν μπόρεσαν να προκόψουν. Έτσι σχεδόν όλοι είχαν επαναπατριστεί πριν τον δεύτερο παγκόσμιο, εγκαταλείποντας πολλές φορές στη Χιλή και κτηματικές περιουσίες.

Άλλο κύμα μεταναστών στις αρχές του εικοστού αιώνα κατευθύνθηκε στην Νότια Αφρική, εργάτες στις μίνες (ορυχεία) χρυσού. Η Αφρική είχε λόγω χρυσού πλούτο όμως η εργασία στα ορυχεία χρυσού ήταν επικίνδυνη και πολλοί εργάτες πέθαιναν. Όμως το ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο βρήκε πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθεί, και σύντομα οι μετανάστες αυτοί στράφηκαν σε άλλες δραστηριότητες, ανοίγοντας κυρίως μαγαζιά, και γρήγορα πρόκοψαν.

Δερμάτηδες, Μέντηδες, και Κοντραφούρηδες, ήταν κυρίως τα σόγια
που μετανάστευσαν στη Νότια Αφρική.

Το μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα ωστόσο σημειώνεται μετά την λήξη
του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, και κυρίως όταν αρχίζει η έκτη
δεκαετία του αιώνα. Το φαινόμενο παίρνει μαζικές διαστάσεις και ο προορισμός των μεταναστών είναι η Αυστραλία.
Το 1952 λειτουργεί η ΔΕΜΕ (Δημοσία Επιτροπή Μετανάστευσης εξ Ευρώπης). Η επιτροπή εξετάζει όσους έχουν υποβάλλει αίτηση μετανάστευσης και πληρούν τις προϋποθέσεις που ορίζονται (άποροι, υγιείς, ελαχίστου αναστήματος, κ.λ.π).
Οι διαδικασίες είναι συνοπτικές και η επίσημη γραμμή της πολιτείας προς τους Δήμους και τις Κοινότητες, είναι να διευκολύνουν όσο μπορούν και να φύγει κόσμος.
Τούτο γίνεται βέβαια κατανοητό αν λάβουμε υπόψη μας τις συνθήκες που επικρατούσαν στη χώρα από την απελευθέρωση και μετά και οι οποίες οδήγησαν στην μετανάστευση ήδη από το τέλος του 19ου αιώνα.

Πάντα ενδιαφέρον το θέμα.

Και πολύτιμα τα στοιχεία και οι πληροφορίες που παραθέτει.

Η μετανάστευση είναι ένα κομμάτι της ιστορίας του τόπου.

Και πρέπει να διασωθεί με κάθε τρόπο.

Συνεχίζοντας το θέμα της μεταπολεμικής μετανάστευσης, και της λειτουργίας της Μεταναστευτική Επιτροπής, θα πρέπει να πούμε ότι πέρα των συνοπτικών διαδικασιών και διευκολύνσεων, στους εγκριθέντες προς μετανάστευση ήταν πληρωμένα τα ναύλα μεταφοράς από τον τόπο κατοικίας μέχρι και τον τόπο προορισμού.
Οι αποστολές αυτές μεταναστών εγίνοντο με υπερωκεάνια πλοία, τα ταξίδια ήταν πραγματική Οδύσσεια και διαρκούσαν περίπου ένα μήνα.
<<ΠΑΤΡΙΣ>>, <<ΕΛΛΗΝΙΣ>>, <<ΑΝΝΑ-ΜΑΡΙΑ>>, <<ΟΛΥΜΠΙΑ>>, και τόσα άλλα πλοία της ξενιτιάς και του ξεριζωμού.
Πλήθος Βατικιωτών μετανάστευσαν στις καραβιές αυτές.

Αρκετοί άλλοι συνέχισαν στις επόμενες καραβιές.
Η υποδοχή των προσφύγων στην Αυστραλία εγίνετο σε μη χρησιμοποιούμενες αγγλικές βάσεις, και η στέγαση τους γινόταν σε τόλ.
Δύσκολες συνθήκες, αλλά η Αυστραλία ήταν μία μεγάλη χώρα-ήπειρος, με μεγάλο πλούτο και μικρό πληθυσμό. Η δε ζήτηση για εργασία τεράστια.
Οι μετανάστες αρχικά εργάστηκαν στις διάφορες φάμπρικες (εργοστάσια) ως εργάτες, αλλά και εκεί γρήγορα το επιχειρηματικό ελληνικό δαιμόνιο μεγαλούργησε, και σύντομα αρκετοί άνθρωποι δημιούργησαν δικές τους επιχειρηματικές δραστηριότητες, και πρόκοψαν.
Οι αποστολές αυτές συνεχίστηκαν περίπου μέχρι το 1960, οπότε και επήλθε κορεσμός στην αγορά εργασίας της Αυστραλίας, και σταμάτησε πλέον η λειτουργία της μεταναστευτικής επιτροπής, και η αποστολή μεταναστών μέσω αυτής.
Επειδή όμως υπήρχαν ήδη μετανάστες που είχαν αποχωριστεί από τις οικογένειες τους, η Αυστραλία επέτρεψε την πρόσκληση εκ μέρους των μεταναστών συγγενικών τους προσώπων (που πλήρωναν όμως πλέον τα έξοδα μεταφοράς τους). Αυτός υπήρξε ένα πλάγιος τρόπος για να συνεχιστεί η μετανάστευση, και πλέον με καλύτερες συνθήκες αφού οι νέοι μετανάστες είχαν ανθρώπους να τους περιμένουν και να τους στηρίξουν.
Στο σημείο αυτό δεν θα πρέπει να παραγνωρίσουμε και τον παράγοντα της ναυτιλίας, ο οποίος λόγω του μεταναστευτικού ρεύματος αναπτύχθηκε ωφελώντας όχι μόνο την οικονομία της χώρας, αλλά και του τόπου μας.
Οι ανάγκες μεταφοράς των μεταναστών, οδήγησε τους εφοπλιστές στην αγορά σύγχρονων μεγάλων υπερωκανείων.
<<ΠΑΤΡΙΣ>>, <<ΕΛΛΗΝΙΣ>>, <<ΒΡΕΤΤΑΝΙΣ>>, <<ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣ>>, <<ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΑΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ>>, <<ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΗ>>, <<ΟΛΥΜΠΙΑ>>, και άλλα πλοία σε πολυήμερα ταξίδια κυρίως για την Αυστραλία και δευτερευόντως για την Αμερική.

Από το 1960 και μετά σταματάει το μεταναστευτικό ρεύμα, όμως τότε είναι οι χρυσές εποχές της ναυτιλίας, και άλλες σειρήνες καλούν τους νέους υποσχόμενες περισσότερα χρήματα για μία καλύτερη ζωή.
Για μερικούς όμως η Αμερική εξακολουθεί να φαντάζει ως γη της επαγγελίας και των ευκαιριών, και σε περιορισμένη έκταση αρχίζει η λαθρομετανάστευση.
Αρκετά παιδιά μπαρκάρουν ως ναυτικοί, αλλά με πραγματικό σκοπό το καράβι να έχει προορισμό την Αμερική.
Φθάνοντας εκεί εγκαταλείπουν το πλοίο, και συνήθως με την βοήθεια κάποιου συγγενικού ή φιλικού προσώπου, που ήταν ήδη εγκαταστημένο εκεί, φιλοξενούνται και κρύβονται εκεί τουλάχιστον για τον πρώτο καιρό.
Αργότερα θα βρεθούν οι τρόποι νομιμοποίησης.
Μία κατάσταση που εμείς σήμερα τη ζούμε στη χώρα μας, πενήντα χρόνια μετά, με τους λαθρομετανάστες.