Στο βράχο του Καβομαλιά.

Ήμουν δεν ήμουν 10 χρονών σαν για πρώτη φορά
με πήγαν στον Καβομαλιά.
Όχι απο θάλασσα μα απο στεριά.
Που και νάθελες δηλαδή να πάς απο θάλασσα δεν γινόταν.
Χοντρή η σοροκάδα που λέγανε και οι θαλασσινοί.
Σμιγοπέλαγος κάβος ήταν αυτός.
Φόβος και τρόμος των ναυτικών.
Ξυλοχάφτη τον είπαν οι ναυτικοί. Απο τα πολλά
σκαριά που έχει καταπιεί.
Σμίγει το Ιόνιο με το Αιγαίο και με τη θάλασσα των Κυθήρων,
ανοιχτά μέχρι της Μπαρμπαριάς τα μέρη.
Και απο τούτο το σμίξιμο αντάρα μεγάλη σηκώνεται,
καθώς τα θεριά παλεύουν ποιο να νικήσει το άλλο.

Φούσκωνε τα κύματα ο σορόκος και τα έκανε τεράστια,
έτσι που έβλεπες τους Ηλιούς και νόμιζες πως ήταν
δύο κύματα παραπέρα.
Έβλεπες τα κύματα γιγάντια να πλησιάζουν, αφρίζοντας στις
ράχες τους από το θυμό τους.
Και έπειτα να πέφτουν με ορμή πάνω στο βράχο, που έλεγες
πως θα γκρεμιστεί συθέμελα το βουνό.
Ένα θαλασσοδαρμένο βράχο που πια είχε γίνει μαύρος, θέλοντας
ίσως να δείξει το δικό του θυμό, τη δική του απειλή.
Έπεφτε το κύμα με ορμή πάνω στο βράχο, και εκεί που νόμιζες
πως θα γκρεμιστεί το βουνό ολόκληρο, έβλεπες το κύμα να σηκώνεται
ψηλά, να φτάνει στα μεσούρανα, να γίνεται χίλιους αφρούς και σταγόνες,
και έπειτα αδύναμο, ξέψυχο, κομματιασμένο, να σωριάζεται.
Και έπειτα το επόμενο κύμα, και μετά το άλλο.
Και κάθε φορά η ίδια εικόνα.
Σαν το θεριό έβρισκε εμπόδιο ανυπέρβλητο, η μανία του το τίναζε στον
ουρανό, σκορπούσε, και διαλυόταν σε ένα σύννεφο απο σταγονίδια.
Δεν ήξερα γιατί, αλλά τούτη η εικόνα με μάγευε. Και έμενα ώρα πολλή
να την θαυμάζω.

Και έπειτα ήλθαν οι στίχοι του Πάνου του Φυλλή.

"Μεγάλος ερωτεύτηκα
την ίδια τη ψυχή του.
Έχει ψυχή ο Καβομαλιάς
ψυχή παλληκαρίσια.
Καθώς η αντάρα του γιαλού
και της ανεμοζάλης
ολημερίς τον πελεκά
κι' ολονυχτίς τον δέρνει
αντίς να καταποντιστεί
και αντίς να καταρρέψη
τρανότερος απο τα ψές
την αύριο ξημερώνει
λές και του δίνει τράνεμα
το αντρίκιο πάλεμα του.
Έχει ψυχή ο Καβομαλιάς
ψυχή παλληκαρίσια
για αυτό και τον αγάπησα
για αυτό και όλο πασχίζω
- άμποτες και δυνόμουνα
λιγάκι να του μοιάσω."

Και ήλθε τούτη η εικόνα, και τούτοι οι στίχοι,
να γίνουν για μένα στάση ζωής.
Και όσες φορές στη ζωή μου ήλθαν οι κακότυχες
οι ώρες, τούτη την εικόνα και τούτους τους στίχους
έφερνα στο νού μου.
Έκλεινα τα μάτια μου, και με μία βαθιά ανάσα φούσκωνα
το στήθος μου.
Γρανίτης συμπαγής, όμοιος του Καβομαλιά ο θαλασσοδαρμένος
βράχος.
Και έβλεπα τη κακοτυχιά μου, κύμα φουσκωμένο του σορόκου,
να έρχεται. Έτοιμο να σε καταπιεί και να σε συνθλίψει.
Στύλωνα τα πόδια μου στο χώμα και ξεφώνιζα:

"Χτύπα, εδώ στο βράχο του Καβομαλιά, εγώ θα αντέξω, και σύ θα
σκορπιστείς άθλιο και ασήμαντο, αφροί και σταγόνες.
Εσύ θα χαθείς, μα εμένα το αύριο τρανότερο θα με έβρη,
σαν το μεγάλο μου έρωτα. Τη ψυχή του Καβομαλιά."

Καλότυχοι να είστε, και ποτέ να μην έλθει εκείνη η δύσκολη ώρα,
που νοιώθεις τα γόνατα να λυγίζουν.
Μα σαν τύχη κακή το φέρει, εδώ ελάτε να ακουμπήσετε.
Εδώ στο βράχο και στη ψυχή του Καβομαλιά.
Μεταλαβιά απο τη παλληκαριά του να πάρετε, την
αύριο τρανότεροι να νοιώσετε.

Ενδιαφέρουσα η δημοσίευση σου Νόστος.
Μιλάς για τον άνθρωπο που ατσαλώνεται,
βράχος γίνεται και αντιστέκεται.

Κάπου αλλού διάβαζα ότι ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα
παραπάνω απο ονείρου σκιά.
Νομίζω κάποιος σοφός το είχε πεί.

Βράχος ή σκιά λοιπόν ο άνθρωπος;

Ο προβληματισμός μου έφερε στο νού τις σκηνές δύο τροχαίων,
που είχα την ατυχία να δώ.
Δύο σκηνές οδυνηρές, αλλά παράλληλα διδακτικές.

Στην πρώτη σε ένα επιπόλαιο τροχαίο η συνεπιβάτης βγήκε
απο μέσα χωρίς εμφανείς τραυματισμούς.
Είμαι καλά διαβεβαίωσε τους προστρέξαντες, δεν έχω τίποτα.
Σε λιγότερο απο 20 λεπτά η γυναίκα πέθανε.
Έτσι απλά και εύκολα.
Πόσο εύθραυστοι είμαστε σκέφτηκα. Με ένα τίποτα και έφυγες
απο τη ζωή χωρίς να το καταλάβεις.

Στην άλλη περίπτωση το τροχαίο ήταν σφοδρό.
Και ένας άνθρωπος κομμάτια που ίσα και ανέπνεε.
Δύσκολο για να ζήσει.
Και όμως ένα χρόνο μετά τον άνθρωπο τον είδα ζωντανό.
Όρθιο και να περπατάει.
Πόσο ανθεκτικός είναι ο άνθρωπος.
Κομμάτια τον μαζεύεις και τον ξανασυναρμολογείς και γίνεται
πάλι άνθρωπος.

Τι είναι τελικά ο άνθρωπος;
Ταυτόχρονα τόσο εύθραυστος μα και τόσο σκληρός.
Άσε που πολλές φορές είναι και στην επιλογή του.
Εννοώ να είναι βράχος ή ονείρου σκιά.