Πύλος - (Βάτικα;) Εφιάλτης Νο 1.

Πρίν λίγες ημέρες οι συμπατριώτες μας Τζανέτος Οικονόμος και Λάμπης Μπιλλίνης
επισκέφθηκαν την Πύλο.
Η επιστροφή τους ήταν γεμάτη εντυπώσεις αλλά και υλικό απο τα τοπικά μέσα
για τον εφιάλτη που ζούσε η Πύλος, μέχρι που κατάφερε να απαλλαγεί απο αυτόν
και να γίνει εφιάλτης των Βατίκων.

Εφάλτης Νο 1 - η συμφορά του IRENE SERENADE.

Ήταν στις 22 Φλεβάρη του 1980, ημέρα Σάββατο γιορτή του Αγίου Θεοδώρου.
Ήταν 4 το απόγευμα όταν μπήκε στο λιμάνι το δεξαμενόπλοιο της εταιρείας
Τσάκος, IRENE SERENADE.
Το πλοίο ήταν φορτωμένο με 120.000 τόνους πρωτογενές πετρέλαιο (γκρούντ όϊλ)
απο την Τουρκία, με προορισμό την Ευρώπη.
Το πλοίο με πλήρωμα 31 ναυτικούς σταμάτησε στην Πύλο για να παραλάβει "στόρια"
(τρόφιμα και εφόδια).
Κάτι που στον όρμο των Βατίκων αρκετές φορές γίνεται 4 και 5 φορές την ημέρα.
Το πλοίο έφθασε στη θέση αγκυροβολίας του και οι κάτοικοι της Πύλου ανυποψίαστοι
θαύμαζαν την επιβλητικότητα του πλοίου.
Ο πλοηγός του πλοίου Δημήτρης Αγγελόπουλος έδωσε την εντολή "φούντο την άγκυρα".
Με το που έσυρε η καδένα στο όκιο με εκείνο το γνωστό εκκωφαντικό θόρυβο, έγινε και
η πρώτη έκρηξη στην πλώρη του πλοίου.
Ήταν τόσο δυνατή που έτριξαν τα σπίτια και τα τζάμια σε ολόκληρη την Πύλο.
Οι εκρήξεις ακολουθούν η μία την άλλη, και τα αμπάρια άνοιγαν σαν καρύδια βγάζοντας
φλεγόμενο πετρέλαιο στη θάλασσα.
Το πλοίο βυθίστηκε στις 5 το πρωί αφήνοντας πίσω του μία απίστευτη και πρωτόγνωρη
για τα ελληνικά ναυτικά χρονικά τραγωδία, με δύο νεκρούς τον υποπλοίαρχο Γιώργο Πολυδωράτο
και τον ναύτη Σπύρο Μποζίκη καθώς και μία ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή.
Αντίθετα με τις συνήθεις επικρατούσες καιρικές συνθήκες της περιοχής, εκείνη την ημέρα
ο άνεμος ήταν αντίθετος με αποτέλεσμα η φωτιά με το φλεγόμενο πετρέλαιο να
"κολλήσει" απέναντι στην Σφακτηρία.
Έβαλε το χέρι του ο Άγιος Θεόδωρος, είπαν οι κάτοικοι της πόλης, αλλοιώς θα καιγόταν η πόλη.
Σημειώνεται ότι την επιχείριση διάσωσης του πληρώματος, παρά το επικίνδυνο της κατάστασης
την επιχείρησε η λάτζα που μετέφερε τα εφόδια στο πλοίο.
Το λιμάνι της Πύλου, όπως και της Νεάπολης, δεν διέθετε μέσα αντιμετώπισης της κατάστασης
(μέσα διάσωσης, πυρόσβεσης, ρυμουλκό)

Αυτό θα ήταν φρίκη.

Δεν τολμώ να το φανταστώ ότι μπορεί κάποια στιγμή
να συμβεί και σε εμάς.

Σύμφωνα με στοιχεία της GREENPEACE η δραστηριότητα της
αγκυροβολίας και ανεφοδιασμού πλοίων στον όρμο της Πύλου,
είχε αναπτυχθεί λόγω της ενασχόλησης των αρχών της περιοχής
με την πρακτόρευση των πλοίων.
(Πηγή εφημερίδα Realplanet 1-2-2009).
Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και στη Νεάπολη αφού 3 Αντιδήμαρχοι της
δημοτικής αρχής πρακτορεύουν πλοία ή εργάζονται για λογαριασμό
των πρακτορείων.
Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία απο το φορτίο πετρελαίου του IRENE
SERENADE, περίπου 40.000 τόνοι κάηκαν, 35.000 τόνοι
διασκορπίστηκαν προκαλώντας τεράστια πετρελαιοκηλίδα, και 25.000
τόνοι εξατμίστηκαν στο περιβάλλον.
Ο όρμος του Ναυαρίνου δεν προσβλήθηκε σε μεγάλη έκταση, καθώς
ο ευνοϊκός άνεμος παρέσυρε την πετρελαιοκηλίδα στα ανοιχτά και
έτσι διασώθηκε η πόλη της Πύλου απο βέβαιη πυρκαγιά.
Αξιοσημείωτο είναι ότι 13 χρόνια αργότερα που ακολούθησε ο
εφιάλτης του ILIAD, κατά τις επιχειρήσεις καθαρισμού της
πετρελαιοκηλίδας, διαπιστώθηκαν υπόλοιπα και απο το πετρέλαιο
του IRENE SERENADE.

Ας ελπίσουμε πως θα τα διώξουμε πρίν ο τόπος πάθει

τέτοιες καταστάσεις.

Το πλοίο ΡΑΜΟΝΑ βρισκόταν μισοβυθισμένο στον όρμο του Ναυαρίνου
απο το 1987, χωρίς κανένας να γνωρίζει ή να λέει πως για 22 χρόνια
μία τοξική βόμβα βρισκόταν μέσα στον όρμο.
Στο κουφάρι του πλοίου βρίσκοταν ως φορτίο 573 τόνοι θειϊκό αργίλιο,
χημική ουσία που χαρακτηρίζεται τοξική ως και καρκινογόνος.
22 χρόνια το μισοβυθισμένο πλοίο αποτελούσε "αξιοθέατο" της περιοχής.
Απο καθαρή τύχη η ενδεχόμενη απόρριψη του φορτίου στη θάλασσα,
δεν εξελίχθηκε σε μία ακόμη περιβαλλοντική καταστροφή με ανυπολόγιστες
συνέπειες, ενώ κανείς δεν ενημέρωνε τους κατοίκους της περιοχής, για
τον κίνδυνο τον οποίο διέτρεχε.

Παράλληλα να αναφέρουμε πως στις 21-2-2000, στον "ασφαλή" όρμο
των Βατίκων βυθίστηκε Τούρκικο φορτηγό πλοίο κοντά στην Λεύκη
της Ελαφονήσου.
Το πλοίο είχε 20 τόνους ντήζελ και 5 βαρέλια λιπαντικά.
(πηγή: Consorzio Nazionale Interuniversitario per le Scienze del mare)
Τα καύσιμα και τα λιπαντικά παρασύρθηκαν με το ναυάγιο στο βυθό, και
προφανώς είναι άγνωστο αν αυτά διέρευσαν στο θαλάσσιο περιβάλλον,
ή παραμένουν εγκλωβισμένα στο κουφάρι του πλοίου.
Όσο για το φορτίο του πλοίου, αναφέρθηκε νόμιμο φορτίο μαγειρικής σόδας.
Όμως και στην περίπτωση της Πύλου οι αρχές διαβεβαίωναν για νόμιμο φορτίο,
και στην πραγματικότητα ήταν μία τοξική βόμβα.

Δεν πέρασαν πολλά χρόνια ώσπου να συμβεί το 3ο ατύχημα,
το οποίο ήταν καταστροφή για την Πύλο αλλά παράλληλα
και σωτηρία της.
Στις 9-10-1993 οι κάτοικοι της Πύλου είδαν έντρομοι τη θάλασσα
να γίνεται μαύρη.
Το ελληνικό δεξαμενόπλοιο ILIAD προσέκρουσε σε ύφαλο κοντά
στη Σφακτηρία, στο ίδιο περίπου σημείο που πρίν 13 χρόνια είχε
διαρεύσει το πετρέλαιο απο το IRENE SERENADE.
Αυτή τη φορά δεν σημειώθηκε έκρηξη, αλλά ούτε και οι άνεμοι
ήταν ευνοϊκοί.
Μεγάλο μέρος απο τους 82.000 τόνους πετρέλαιο που μετέφερε
το πλοίο κατέληξαν στις ακτές του όρμου, και επήλθε μία μεγάλη
οικολογική καταστροφή.
Χιλιάδες ψάρια βρέθηκαν νεκρά, ενώ οι επιχειρήσεις ιχθυοκαλλιεργειών
της περιοχής ανέφεραν ζημιές ύψους 1,5 δισεκατομμυρίων δραχμών.
Η αλιεία στην περιοχή σταμάτησε για ακαθόριστο χρονικό διάστημα.
Η φημισμένη παραλία της Βοϊδοκοιλιάς γέμισε πετρέλαιο.
Η τουριστική κίνηση μηδενίστηκε.

Μετά τα διαδοχικά ατυχήματα επεβλήθη απαγόρευση εισόδου των
δεξαμενοπλοίων στον όρμο.
Και απο τότε τα πλοία άρχισαν να έρχονται στον όρμο των Βατίκων.
Δυστυχώς βρέθηκαν ντόπιοι επιχειρηματίες, που προκειμένου οι
επιχειρήσεις τους να κερδίζουν κάποια χρήματα δεν σκέφτονται
σε τι κίνδυνο εκθέτουν το τόπο, που σε οποιαδήποτε στιγμή μπορεί
να γίνει ένας φλεγόμενος όρμος, και οι ακτές του κατάμαυρες, όπως
κάποτε ήταν η Πύλος.

Το ατύχημα του ILIAD ήταν καταστροφικό για την Πύλο, αλλά
παράλληλα και η σωτηρία της.
Τα πλοία έφυγαν απο εκεί και τα "πήραμε" στα Βάτικα, υποβαθμίζοντας
το περιβάλλον μας, την ποιότητα της ζωής μας, και έχοντας ένα διαρκή
βραχνά στο κεφάλι μας το πότε θα συμβεί το ατύχημα.
17 χρόνια μετά η Πύλος μπήκε σε μία νέα πορεία, μία νέα κατεύθυνση.
Υπήρξε μία αλματώδης ανάπτυξη του τουρισμού, με έργα υποδομής
και εγκαταστάσεων, και πλέον τα πλοία που προσεγγίζουν την Πύλο,
είναι για να φέρουν τουρίστες και οικονομική ανάπτυξη.

Αν σκεφτούμε ότι μία φορά μπορεί με χιλιάδες τόνους
πετρέλαιο να γεμίσουν οι παραλίες της Νεάπολης, του Νερατζιώνα,
του Μαγγάνου, της Πούντας, του Σίμου, και να γίνουν
κατάμαυρες.
Να καταστραφεί η παράλια χλωρίδα, να μολυνθεί ο υγρότοπος
της Στρογγύλης, να σταματήσει για χρόνια ο τουρισμός στην
περιοχή, και να τρώμε ψάρια Ευβοϊκού, Σαρωνικού, Κορινθιακού,
τότε θα έπρεπε πολλούς απο τώρα να έχουμε βάλει στο κυνήγι.