Θρήνησαν και σήμερα τα Βάτικα.

Ένα παλληκάρι απο τα διαμάντια των Βατίκων, που έχασε άδικα
και πρόωρα τη ζωή του, αφήνοντας πίσω παιδιά, οικογένεια, συγγενείς,
φίλους, και ένα κενό που δεν αναπληρώνεται.

Ο άτυχος Γιάννης εργαζόταν στο πλοίο Πορφυρούσα της γραμμής Νεάπολης -
Κυθήρων, όπου πρίν 15 ημέρες κατά τη διάρκεια άσκησης λόγω ατυχήματος
υπέστη βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις.
Χθές υπέκυψε στα βαριά τραύματα του, και σήμερα με πάνδημη συμμετοχή
έγινε η ταφή του στον Άγιο Νικόλα.

Καλό του ταξίδι, και κουράγιο στους δικούς του ανθρώπους.

Πραγματικά.
Είναι πολύ οδυνηρή η απώλεια να φεύγουν
νέοι άνθρωποι.

Τι να πούμε; Ότι και να πούμε είναι ασήμαντο και
αδύναμο στον πόνο αυτών των ανθρώπων.

Ας αφήσουμε το χρόνο σιγά σιγά να τον απαλύνει.

Ναί. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός.

Όχι!
Δεν θα αναθεματίσω τη ζωή, ούτε την τύχη.
Ούτε και θα παραπονεθώ που μόλις πάει να ανθίσει ένα
χαμόγελο στην άκρη των χειλιών μας, έπειτα απο εκείνο το
τελευταίο πικρό ποτήρι, έρχεται πάλι ένα καινούργιο πικρό
ποτήρι, για να το σβήσει πρίν καν γεννηθεί.
Πολλά τα ποτήρια, και κατά που λέμε στη βατικοπατρίδα
"μουστώσαμε πιά".
Έτσι είναι η ζωή!
Σήμερα εσύ, χθές εγώ, αύριο κάποιος άλλος.
Και αλλοίμονο σε αυτόν που θα πιστέψει πως είναι άτρωτος.
Τελευταίο θύμα του θαύματος της ελληνικής ναυτιλίας, της
πρώτης στον κόσμο, ο Γιάννης.
Πρίν το Γιάννη ο αδελφός μου, πρίν κάποιοι απο το ΣΑΜΙΝΑ, πιο
πρίν κάποιοι άλλοι απο το ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, και πιο πρίν κάποιοι άλλοι
μέχρι τις νηοποπμπές του β΄παγκοσμίου πολέμου, και το Μηνά
το Δερμάτη το Ρουσονικολάκο, που χάθηκε όταν το πλοίο
βυθίστηκε αύτανδρο απο τις τορπίλες των γερμανικών υποβρυχίων.

Πολλοί έχουν μιλήσει για το επιχειρηματικό δαιμόνιο του Ελληνα
εφοπλιστή, και για το δημιούργημα του, την πρώτη στον κόσμο
ναυτιλία.
Όμως λίγοι, ίσως και κανείς δεν μίλησε για τούτες τις εκατόμβες
των θυμάτων, που οι χαμένες ζωές τους έγιναν στέρεες πέτρες
στο οικδόμημα αυτής της πρωτιάς, αυτού του θαύματος.
Έχοντας μία τεράστια συμβολή πληρωμένη με το πιο ακριβό
τίμημα.
Μακρύς τούτος ο μακάβριος κατάλογος για τη χώρα, και μακρύς
για τα Βάτικα.
Ίσως για αυτό το μνημείο του Βατικιώτη θαλασσινού δεν έχει
ονόματα.
Γιατί δεν θα χωρούσαν.
Ίσως για αυτό μόνο ένα καντήλι διακριτικά καίει το λαδάκι του.
Γιατί αν για κάθε χαμένη ζωή υπήρχε και ένα καντήλι, ίσως τότε
να χλώμιαζαν τα φώτα των προβολέων της λήθης μας.